Mijn sollicitatiebrief aan Keplar Agency

//English follows Dutch//

Gisteren heb ik gesolliciteerd bij Keplar Agency. Op hun website hadden ze vermeld dat als je ze een bericht via e-mail zou sturen dat je er dan een gedicht bij moest doen. Zo geschiedde, mijn vraag aan jou is, zou je mij aannemen? De functie is als copywriter en is hier terug te vinden.

Yesterday I applied for a job at Keplar Agency. On their website it was stated that if you would send them a message via e-mail you'd have to include a poem. So I wrote and included the one underneath. My question to you is, would you hire me? The function is as a copywriter and can be found back on their website.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Always take your pen with you

Just in your hand or your head

Take a look around the world

And simply take a small Copy

Write fearlessly and with ease

Don't strain your muscles

While you discover things and thoughts

Because injury we can all do Without

Everywhere you go

You see something new

And you'll see once you're free

That there is no more left or Right

So Stuff takes on new shapes

And you are not the same

As you were yesterday

Isn't that Interesting?

Of course, you will change

No matter what you think or do

But when you use your brain

You determine the Terrain

'Magic', some might say

But I think it's quite rational

Put your pen on the map

And set sail to meet your Equals

Evolves: the world evolves around you

But some exit the atmosphere and revolve

Around the world, only they can come

And make the perfect Ring

Dear ...,

Worshipping words is what I do all day and every day. And even though my love for these letter arrangements comes without limits, I sometimes also like to whip words and put them where I think they belong.

Writing has always been a passion I feel very strongly about. It's a skill I have ardently trained and developed by simply doing it a lot. I've written a travel journal of two-hundred pages in a month, filled several blogs with my blurbs, created hundreds of poems, reported for VICE Media and I am nowhere near finished with putting my last words on paper. I am not the kind of person who can easily sit at home and be content with the world around him. Things have to change, things have to be written down.

Words have power. The sophists in Old Greece knew it, George Orwell knew it and this knowledge has not gone to waste: we still know it. Words create worlds and have the power to move people. How we use words determines who we are, what we do and what we feel. The better you adapt to your verbal environment the more apt you are to play an important role in it. It's a simple matter of survival. In this joyful struggle I come equipped with the power to persuade, the energy to empathize and the persistence to push forward.

I believe that together with Keplar Agency I can discover and go beyond existing borders. Last year I have acquired a lot of professional writing experience in my internship at VICE. In my work as a freelancer for MO Group International I have learned to become a copywriter who can cope with wishes, demands and deadlines. Currently I am looking for a new challenge in an environment that values creativity and commitment. I hope your agency can provide this.

What I will bring with me is a critical eye that is easily able to spot quality. I am very social, always open for critique and most critical of my own work. I learn fast and I always try to excel in the things I do. I am able to keep track of long-term goals even though I keep track of each and every detail along the way.

I hope the above has been able to convince you to invite me for a personal job interview. I would really like to hear from you.

Dora en Duinrell

De cirkel is rond. Ik begon bij profielfoto's, ging met de pont naar de overkant om daar even halt te houden bij het mooiste meisje die ik ken om vervolgens weer terug te komen bij het begin van dit alles. Ik zit hier nu met mijn exhibitionistische zelf. Alleen, in een huis waar de helft van de spullen weg zijn omdat ze aan een andere bewoner toebehoren.

Zij was de aanzet van dit alles, al weet ze dat zelf misschien niet. Ik probeerde mezelf heel snel een weg te banen, te schrijven, te vrijen, te drugs-gebruiken, te drinken, maar niets hielp. Wat ik ook doe om mijn verlies, en het daarbij behorende liefdesverdriet te vermijden, niets helpt. Dit weekend, een familie-weekend in Duinrell, heb ik het in mijn hoofd stellig proberen te ontkennen, maar ik kom er niet onderuit.

Die twee dagen waren gevuld met waterglijbanen, een rodelbaan die bleef stilstaan en een woordenstroom in mijn hoofd. Het ging alle kanten op en het voelde bijna alsof ik in een donkere tunnel met water zat en de bochten niet kon zien aankomen. Het enige wat ik kon doen was de rit uitzitten en gedesoriënteerd beneden aankomen en aldaar het chloor uit mijn neus blazen.

Het kon niet anders zijn dan dat het water op den duur tot rust zou komen en ik in het wateroppervlak naar mijn spiegelbeeld zou moeten kijken. Ik kon wel kinderachtig met mijn handen blijven slaan en er voor zorgen dat ik mezelf niet hoefde aan te kijken, maar ik was na zo veel tijd eigenlijk wel benieuwd geworden.

Want hoe hard ik ook roep dat de tweeënhalf-jarige relatie waar ik inzat niet hetgeen was wat ik wilde, was dat het ook juist wel. Iets in mij wilde samen zijn met haar, mijn leven met haar delen en dromen over de toekomst waarin zij een belangrijke rol zou spelen. Waar is die persoon nu gebleven?

Ik vermoed dat hij zich heeft teruggetrokken. Misschien is dat wel even goed, maar uiteindelijk moet ik weer vrienden met hem worden, want ja, hij is nu eenmaal een onderdeel van mij. Hij zit in me en vecht nu waarschijnlijk met de wolf van binnen die al die tijd op dieet is geweest en nu het roer over wil nemen. Misschien laat ik hem wel een beetje spelen.

Er moet een balans zijn natuurlijk. Als in alles. Ik heb de afgelopen jaren te veel over me heen laten lopen. Niet boos willen zijn. Te aardig willen doen. Op die manier heb ik ook een bubbel gebouwd in mijn recentelijk op de klippen gelopen relatie. Ik wilde ons beschermen tegen de buitenwereld, maar binnen in de bubbel was het ook niet altijd koek en ei.

Nee, de bubbel werd soms lek geprikt en dan kregen we beiden natuurlijk zeepsop in ons ogen. Hè, vervelend! Uiteindelijk wilde ik het niet meer, was de bellenblaas op en besloot ik om er een eind aan te maken. Maar dit weekend had ik het zwaar en deed ik er in eerste instantie alles aan om er maar niet aan te hoeven denken.

Er is toch een gat ergens in mij waar zij eerst zat. In eerste instantie wilde ik het gat vullen. Snel, efficiënt en zonder al te veel pijn en moeite. Met seks en aandacht van anderen (vrouwen), maar ik weet dat het op de lange termijn niet werkt. Op den duur moet ik onder ogen zien wat ik mis.

Ik mis haar. Ik kan er voor mezelf om heen draaien en net doen alsof alles kut en verkeerd was aan onze relatie, maar dat was simpelweg niet zo. De eerste keer dat we elkaar leerden kennen, de blikken die we wisselden, hoe we met elkaar konden stoeien en gek doen. Dat mag en kan ik nooit vergeten. Gelukkig niet.

Ecstasy is het allerslechtste dat er bestaat

Vandaag heb ik een ontzettend dikke dip. Diegenen die bekend zijn met het gebruik van pepmiddelen zullen zich waarschijnlijk wel kunnen vinden in het beeld dat ik zodra zal schetsen. Maar als je het nog nooit hebt gedaan, om wat voor reden dan ook, wees gewaarschuwd. En wel om de volgende redenen:

Op de een of andere manier kreeg ik vandaag pas een pak voor m'n broek. Normaal gezien krijg je het al na een paar dagen voor je kiezen en dan kun je niets anders doen dan die gevoelens van lethargie en depressie slikken en jezelf vermannen of vervrouwen.

Je moet er nou eenmaal doorheen bijten. Maar je kunt jezelf ten minste troosten met de gedachte dat het komt door bepaalde substanties die er voorgaande avond voor hebben gezorgd dat je hersenen al je serotonine in slechts twee uur hebben opgebrand. Poef! In één keer alles weg, maar wat voel je je lékker in die twee uur. Niet normaal, geloof me: er gaat een wereld voor je open.

Maar, en er is nogal een dikke maar, vooral voor diegenen die een beetje gevoelig zijn voor dit soort dingen, zoals ik, al is de pil nog zo snel, de dip achterhaalt je wel. Je kunt wel het een en ander doen om het te verzachten. Een beetje schrijven als je dat leuk vind. Of afspreken met vrienden. In ieder geval iets doen wat je afleidt en je gedachten verzet. Het is niet heel erg moeilijk.

Er is echter nog iets veel ergers verbonden aan het gebruik van pillen en dat is namelijk die misselijkmakende hypocrisie. Ik voel me de ochtend na een avondje doorzakken, met alcohol wel te verstaan, ook niet bepaald kiplekker. Toch kan het zo voorkomen dat ik ergens die week nog wel eens wat alcohol nuttig. Dit zal me met XTC niet gebeuren. Nee, ik moet de komende maanden zelfs helemaal niets weten van die pilletjes.

En ja, er zijn van het weekend tijdens Amsterdam Dance Event vier mensen dood gegaan aan het feesten, waarvan er drie in verband worden gebracht met harddrugs. Maar laten we alsjeblieft niet vergeten dat alcohol veel meer slachtoffers eist. Elke dode is er een om te betreuren, dat realiseer ik me. Maar waarom zijn mensen niet zo panisch over het gebruik (en misbruik) van alcohol?

Ik heb mensen uit de sloot gevist die daar geparkeerd stonden met hun auto omdat ze te diep in het glaasje hadden gekeken. Miljaar, al mijn puberale jeugdherinneringen hangen aan elkaar van de bezopen anekdotes. Het was en is een onderdeel van onze cultuur, maar laten we ook eens introspectief zijn en ons realiseren dat het niet gezonder is dan eens in het half jaar een pilletje slikken. Integendeel.

Laten we het alsjeblieft zo snel mogelijk legaliseren. Misschien kunnen ze dan ook iets doen aan die verschrikkelijke, neerslachtige dip. Godnondeju zeg. De kreet 'better living through chemistry' gaat al lang niet meer op vanwege politieke bigotry. Ik bedoel daarmee niet dat het ons op wordt gelegd door de bovenste lagen van de samenleving. Integendeel.

Ik denk dat het hun worst kan wezen wat wij allemaal in ons mik douwen. Behalve misschien het CDA. Zij willen een landelijke actie tegen xtc. Zijn ze helemaal betoeterd! Ze kunnen veel beter een landelijke actie op touw zetten vóór xtc. Legaal maken, sterfgevallen voorkomen en misschien zelfs het alcoholmisbruik onder de Nederlanders verminderen.

Overigens moet je dit niet zien als een politiek pamflet: alsjeblieft niet zeg. Ik wil me graag zo ver mogelijk van de politiek houden als mogelijk. De politiek stinkt. Ik ook. Maar als we onze krachten zouden combineren zou het pas echt stinken. Daar zit niemand op te wachten.

Laat mij maar even in mijn eigen sop gaar koken. Ik ga wel vroeg slapen ofzo. Ik zal in ieder geval geen ecstasy slikken om me over mijn 'kater' heen te zetten, (maar ik drink nu wel stiekem whisky.)

Mijn patchwork liefde

Bijna de hele dag heb ik besteed aan het bedenken wat ik hier zou neerzetten. Flarden vliegen door m'n hoofd: wakker worden om drie uur 's middags, ongekende lust en opwinding, vlagen van verliefdheid. Ja, wat nog meer? Alles en everything.

Ze was denk ik dertien jaar toen ik haar ontmoette. Een getinte huid, kroeshaar en een mooi gezicht. Maar niet meer dan een kind. Ze was druk, aanwezig en all over the place. Ze greep mijn aandacht en dat is ze sindsdien altijd blijven doen.

Voor mij was ze meer dan een kind. Ze omhelsde plezier, onbezonnenheid en onschuld. Allemaal kinderlijke karakteristieken, maar ik keek verder en zag haar al gauw opbloeien. Ze werd een vrouw, meer vrouw dan mijn verraderlijke hart aan kon.

Bijna berekenend ging ik te werk. Ik zocht haar op toen ze zeventien was en verleidde haar en liet haar toen vallen. Als ik er aan terug denk kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Wat ging er in me om? Ik was clueless, zoveel is duidelijk.

Steeds weer zocht ik haar op. In mijn gedachten, via de social media, iedere keer als ik weer iemand nodig had. Zij was mijn vluchtoord, de tempel waar ik in kon bidden, maar wat bood ik haar? Naught. Ik kon en kwam geen offeringen brengen.

Ze is nu twintig. In mijn ogen niets minder dan een godin. Nog steeds een kindje van de skatebaan, maar toch veel meer. Iemand die ik mijn hele leven wil meemaken, wil aanbidden en wil beminnen. Met haar kan ik het hemelrijk bijna aanraken.

Misschien dat mijn geschiedenis met haar gevuld is met schaamte en schuld. Maar ik laat dat me niet in de weg staan om te genieten van het heden en me te verheugen op de toekomst. Niet dat ik een volledig scenario heb uitgestippeld. No way.

De weg loopt meestal toch anders dus laat ik me voorlopig maar rustig leiden. Als ik haar zo nu en dan maar zie dan vind ik alles goed. Meer vraag ik niet. Ik weet dat het als een gebed klinkt, maar ik richt me dan ook tot de goden. I know.

I don't care waar het schip uiteindelijk strand, maar volgens mij schommelen en dobberen we voorlopig lekker rond. Dikke primark wat mij betreft. Laten we er niet te zwaar aan tillen en het anker lekker binnen houden. Of overboord mieteren.

Zonder ketting natuurlijk. No strings attached. Aan de gitaar die aan je muur hangt. Waar ik je bespeelde, maar jij mij misschien nog wel meer dan ik jou. Een predator noemde je jezelf. Heerlijk. Ik wil door jou gedomineerd worden. Take me.

Neem me mee naar oorden waar ik met mijn hoofd niet bij kan. Jij haalt iets in me naar boven wat ik dacht verloren te hebben in een bodemloze put. Ik ben niet hetzelfde persoon die ik een week geleden was. Misschien ben ik ook een predator.

Misschien was ik dat altijd al. Alleen eentje die een tijd in zijn schulpje heeft gezeten en kampte met een identiteitsprobleem. Maar jij lokte me uit mijn grot en maakt me meer dan wild. Je wachtte me op en beet van je af. I wanna eat you.

En nu zit ik hier. Denkend aan haar, naai ik mijn patchwork liefde aan elkaar. Obsessief, perfectionistisch, doorgedreven en compulsief. Zo heb ik herinneringen en verlangens bijna naadloos aan elkaar gestikt. It's time to rip things apart.

Het meisje van de pont

De pont in kwestie

Het begon allemaal toen ik nog rondwandelde in de gangen van mijn faculteit, gelegen in de Spuistraat in het centrum van Amsterdam, a.k.a. 'Het Bungehuis.' Daar zag ik regelmatig een klein, roodharig meisje zitten die me indringend aankeek en waarvan ik mijn blik eveneens niet kon afwenden.

Op den duur zag ik haar niet meer, maar ik dacht er niet al te veel van. Ze was uit mijn hoofd ontsnapt en ik dacht niet terug aan die momenten dat ze me meer dan een geïnteresseerde blik had gegeven. Ik haalde mijn Master en ging andere dingen doen met mijn leven, tot ik haar na verloop van tijd zag in de supermarkt waar ik boven woonde of op de pont die ons naar het hart van de stad bracht. Telkens als we elkaar zagen bevond ik me in een bubbel en kwam er bij mij niets anders binnen dan haar ondeugende lach en haar priemende ogen.

Bijna altijd was ik in het bijzijn van mijn toenmalige vriendin, dus op haar afstappen was er niet bij. Hoewel ik dit ook niet aandurfde toen ik alleen was. Ik had haar ook een keer in de supermarkt gezien, vergezeld met een jongen. Automatisch ging ik er vanuit dat ze met hem samen was. Ik wilde niets in gevaar brengen en mijn arrogantie zei me dat ik dat zou doen op het moment dat ik op wat voor manier dan ook contact met haar zou zoeken.

In de periode dat we elkaar een keer op de fiets achterna hadden gezeten, ik zou niet weten hoe ik het anders zou moeten noemen, zag ik haar vrij regelmatig. Ik dacht steeds vaker aan haar en ik realiseerde dat ik misschien meer maakte van iets dat misschien helemaal niet zo veel te betekenen had.

Mijn fantasieën gingen ver: soms dacht ik er aan om haar stiekem een briefje toe te stoppen als ik haar weer eens tegen zou komen. Op dat briefje had ik dan een locatie en een tijd gezet waar we elkaar dan zouden zien. Het bleef bij dit soort gedachtes, want ik wilde niets op het spel zetten wat ik op dat moment had.

Uiteindelijk loste het non-dilemma zich van zelf op: ik zag haar niet meer en ik moest dus ook steeds minder vaak aan haar denken. Tot afgelopen weekend. Want wie zag ik daar op het moment dat ik bijna klappertandend terugkom van een feest om vijf uur 's ochtends? Inderdaad, het meisje van de pont.

Net nadat het een paar dagen uit was zag ik daar niemand minder dan zij. Zij die iedere keer opdook wanneer het even niet goed met mijn relatie ging, zij die me steeds maar plaagde met haar ogen en ik kon niet anders dan buiten het paradigma toeval denken. Ik reed richting het afdakje met mijn broertje achterop en keek nog een keer achterom. Weer keek ze me aan.

Ik gaf de fiets onder het afdak aan mijn broertje en vertelde dat ik “even iets aan een meisje moest vragen.” Resoluut liep ik op haar af en begon tegen haar te praten, met de intentie een keer met haar af te spreken. Ze had een kinderlijke stem die iets plagerigs had en ik probeerde letterlijk mijn ogen niet uit mijn doppen te kijken. Ze citeerde haar telefoon nummer en ik ging weer weg.

De dag erna stuurde ik haar een bericht, maar sindsdien heb ik niets meer van haar gekregen. Ik begrijp het wel. Ik zou ook dat mysterieuze niet meer kwijt willen raken wat ik voorheen had met het meisje van de pont, maar nu zijn we dat punt voorbij. Ik heb echt geen flauw idee wat er de volgende keer gaat gebeuren als ik haar weer zie.

Entering a new era

Symbolism, theatrics and maybe even a little exeggerration: all of these are necessary for me to trandecent the past and plunge headlong into the future. For a while I have lived quite a dull and dark life now that I come to think of it. If you would be able to measure how exiting your life is, it would probably be done on the basis of your impulses. Not only how many you have, but also how many you give in to. I have not given in to impulses for quite a while. I was a bit numbed, but that has quickly faded away, which is an interesting experience to say the least.

What are these impulses that slowly fade when you do not spend enough time thinking about the things that matter in your life, which, at some point, I did not do anymore? Well sex was one of them, and since I was in a relationship, and the relationship was the issue at stake from my point of view, this became a very hard problem (pun not intended). But thank God, the heavens have reopened and lust is back with a vengeance.

But there are also less carnal activities which immediately drew my attention. Meeting friends. And as one friend of mine put it: when you neglect yourself, you also neglect your friends since they are a part of you. I couldn't have said it any better and I realized that in excusing myself to my friends for the half-witted ass I had been lately, I also made amends to myself.

My social life had been on its behind for quite a while. Looking back I see that I haven't made any friends in the last two and a half years outside of work or internships. The only people I got to know and saw outside of a work environment, I knew via my ex. It's quite disappointing to see that you have left yourself down in that respect, but this temporary disappointment also makes sure I want to move in the opposite direction.

It doesn't mean that I want to compulsively make friends and that I want to get to know better everybody I meet. The rebound is not that haphazard. It's much more refined and controlled and focussed on those who I deem deserving of my attention. Bonding with your friends is constructive for many things, yourself, your friends and your confidence.

When I just started my company I was especially insecure about networking, which is ridiculous. I'm quite good at telling what I want, figuring what other people want and then getting stuff done. I don't think there is much more to it. But my personal experience had been the exact opposite, not on a professional but a personal level.

But however you twist and turn things around: it's almost impossible to fully make the distinction between your personal and professional life. You are still the same person and even though you put forward certain characteristics depending on who you are talking to, you will always be the same person. And the only way you can shift and try to be the best person you possibly can be is to be at ease. Unease stems from uncertainties which pitch their voices in the back of your head and sometimes it can be hard to ignore these. Even though you are able to mute them to a certain level, you'll always hear them in the form of some sort of white noise rustling in the background.

It should have been clear to me where it came from, but love truly blinds. It's a horrible cliché and when I say horrible I really mean horrible. Eventually that love for someone is broken down and you are numbed. You start to notice that you become better at not giving the other person reason to be pissed at you. I was really good at this, a little too good.

I should have been worse. Been the blunt tool I am sometimes, even though I like to think I am quite refined. Should have stood up to the hypocrisy I was confronted with. To the sturdiness and the unwillingness or the inability to forgive. I should have been able to see my friends on my own terms.

But the most important thing is that I am still here and now more than ever. These experiences shape us and the more we are shaped, the more interesting we become. Unless you are broken down and all gates are shut and no one is allowed to take a peek inside of you. For me the time has once again come to throw open all windows and let breezes flow through me. I hope others will join me in this aerial quest.

Liefdesbrieven aan Tom Cruise

Mijn liefde voor Tom Cruise gaat diep. Soms betrap ik mezelf er op dat ik met mijn gedachten afdwaal en denk aan de kleine maar fijne acteur. Hij heeft onze wereld zo veel goede dingen gebracht en ik ben er van overtuigd dat hij het acteren in Hollywood tot een heel nieuw niveau heeft gebracht. Hij speelt namelijk niet alleen met de camera wanneer hij meespeelt in een film, maar doet dat ook daarbuiten.

Velen kennen Tom voornamelijk als die geflipte acteur die bij Oprah op de bank stond te springen omdat hij iets met Katie Holmes had gekregen. Of als die man die zogenaamd zijn verstand heeft verloren en zich volledig stort in de leer van de Scientology. Inmiddels zijn die hypes om de persoon Tom Cruise langzaamaan weggeëbd en is hij niet langer meer het zwarte schaap van het internet. Maar het zou me niet verbazen als hij daar deels bewust voor gekozen heeft, want ook in zijn rollen is vaak een persiflage van zijn leven terug te vinden.

Tom Cruise kijkt zijn ogen uit

Denk bijvoorbeeld aan het in 1999 uitgebrachte Eyes Wide Shut waarin hij zichzelf in een netwerk van mysteries werkt. Zijn toenmalige echtgenote Nicole Kidman was zijn tegenspeler en gedurende de hele film hangt er een vreemde, niet makkelijk verklaarbare erotische sfeer. Wat zegt dat over zijn persoonlijke leven? Het is moeilijk om één-op-één verbinding te vinden, maar Bill Harford (het karakter dat door Cruise vertolkt wordt) begrijpt helemaal niets van de situatie om zich heen. Misschien dat Cruise ook niets begreep van relatie met Kidman, maar dat terzijde. Want wat is er met zijn vrouw aan de hand en wat is er gaande op het seksuele feestje? Hij heeft geen toegang tot die rare seksuele wereld en samen met hem kijk je naar de vreemde constructie die Stanley Kubrick heeft opgebouwd. 

 

Ook in het echt lijkt Tom Cruise zich vaak onbewust van normale sociale conventies en omgangsregels. Misschien is dit een gevolg van zijn ongekende faam die hem al ten dele viel toen hij nog relatief jong was. Maar dat zou een makkelijke verklaring zijn. Het lijkt er eerder op dat hij de berichtgeving om zichzelf heen troebleert en een spelletje met de media speelt. 

Een ander belangrijk facet in Eyes Wide Shut is de vervaging van de grenzen tussen realiteit en fictie. De keuze voor het toenmalige echtpaar Kidman en Cruise zal om die reden ook geen toeval geweest zijn. In het hart van de film bevindt zich een bepaalde seksuele ambiguïteit die ook sterk in Tom Cruise als persoon naar voren komt. Ook in Top Gun wordt er indirect gespeeld met de seksualiteit van Cruise, want wil hij nou seks met die blonde of gaat hij liever achter de 'staart' van Maverick aan? Of het nu bewust is of niet, Tom Cruise wordt iedere keer weer een speelveld van seksuele spanningen omdat hij zelf eigenlijk zo'n leeg canvas is.

No comment

Tom Cruise zijn adrogynie maakt hem op een bepaalde manier ongrijpbaar. Acteurs met duidelijke heteroseksuele connotaties zoals Arnold Schwarzenegger, Jack Nicholson of Jeniffer Aniston penetreren het publiek leven met hun seksuele imago en perken zichzelf in als acteur of actrice. Wie zou Sylvester Stallone serieus genomen hebben in een rol als die van Jake Gyllenhaal in Brokeback Mountain? Het zou wel ontzettend hilarisch zijn. Misschien een idee voor een remake? Maar het is duidelijk dat het seksueel referentiekader van een acteur/actrice een beperkende werking kan hebben. Wie daarbuiten treedt, wordt niet echt serieus genomen.

Maar waar bevindt Tom Cruise zich eigenlijk?

The things you do for love

Denk aan androgyne acteurs en actrices zoals Leonardo Dicaprio, Tilda Swinton, Cate Blanchett, Christian Bale, Dustin Hoffman en natuurlijk Tom Cruise. Hun individuele rollen zijn wijd uiteenlopend en beslaan een breed spectrum aan seksuele identiteiten. Maar bij geen van hen, behalve Tom Cruise, wordt de 'echte' seksuele identiteit een onderdeel van de films waarin hij speelt. Tom Cruise bevindt zich daarmee dus in een soort wereld ertussen. Zijn seksualiteit beperkt hem niet, ondanks dat het een duidelijk onderdeel is van zijn persona.

In Magnolia vertolkt Tom Cruise een pick-upguru die mannen op een bepaalde manier overtuigt om vrouwen te temmen en te overwinnen en daarmee zijn boek Seduce and Destroy promoot. Duidelijk een heteroseksuele rol zou je zeggen, maar hier spelen de filmmakers heel slim met Cruise's ambiguïteit en je moet het hem nageven: hij zelf ook. Langzaamaan brokkelt namelijk stuk voor stuk zijn opgeblazen podium-imago af en lijkt er niet veel meer over te blijven.

In het publieke oog komt Tom Cruise over als een slicke, gecontroleerde gast waar je totaal geen toegang tot hebt. Hij presenteert continue een deel van zichzelf, maar laat nooit zijn ware ik zien. Misschien deed hij dat wel bij Oprah, maar misschien ook niet. Die enigmatiek en schijnbare paradoxen maken Tom Cruise tot een bewonderenswaardig persoon waar ik maar al te graag aan denk, hopende dat er een dag is waarop ik het mysterie Cruise ontrafel. Voorlopig rest me niets anders dan liefdesbrieven blijven schrijven aan Tom Cruise.

Waarom Batman de beste superheld is

Batman is de beste superheld uit de grote reeks aan superhelden die onze populaire cultuur rijk is. De reden is eigenlijk heel simpel: Bruce Wayne, en zijn alter ego, is heel menselijk en daarom kunnen lezers of kijkers er zich gemakkelijk mee identificeren. Batman is niet één of andere gozer die gebeten is door een spin en daardoor webben uit zijn handen kan schieten en is geen gespacete gast die afkomstig is van een andere planeet. Het is wat hij doet dat zijn identiteit bepaalt en niet zijn zijn.

Nee, Batman's afkomst is heel anders en daarmee is zijn beweegreden om de misdaad te bestrijden ook verschillend. Waar de motivatie van Superman en Spiderman geworteld zit in de kern van hun zijn, is dat bij Batman gevestigd in zijn persoonlijke verleden. Zijn ouders zijn vermoord en daardoor kan hij de neiging niet onderdrukken om het heft in eigen handen te nemen.

Zowel Spider- als Superman zijn in wezen heel simpele zielen en interessant genoeg beiden verbonden aan de journalistieke wereld. Beide heren worstelen met het alledaagse bestaan, terwijl Batman zich daar niet mee bezig hoeft te houden. Het verschil in weltanschau die daar uit voort rolt is zeer interessant, want je zou uit deze simpele gegevens eerder sympathie hebben voor bijvoorbeeld Spider- en Superman. Zij zijn immers de maatschappelijke underdogs in dit opzicht.

Batman is de hele nacht wakker

Maar tegelijkertijd zijn ze dat niet. Hun benarde sociale positie valt eigenlijk behoorlijk mee. Als journalist of fotograaf kun je best rondkomen. De positie die ze hebben binnen de sociale ladder maakt ze misschien wel sympathieker en menselijker, maar het biedt hen ook de context om zich bezig te houden met idiote en aardse dingen. Zo gaat Clark Kent continue op zoek naar de liefde van Loïs Lane en worstelt hij met het onthullen van zijn ware identiteit. Allemaal heel interessant en iets waar menig heteroseksueel manmens zich waarschijnlijk wel mee kan identificeren, maar daar houdt het dan ook op. Het is niet overkoepelend menselijk en dat is Batman wel.

Ik weet dat we hier te maken hebben met drie jonge, blanke mannen die in hun functie als rolmodel zeer beperkt zijn. Maar ondanks dat, steekt Batman alsnog met kop en schouders boven de lange reeks van superhelden uit. Hij wordt door zijn bedenkers aan de bovenkant van de samenleving gezet en de acties die hij neemt als Bruce Wayne zijn behoorlijk gewichtig en bepalend voor de structuur van de samenleving. Een interessante discussie zou kunnen zijn hoe de Wayne Corporation eigenlijk de ongelijke structuur in stand houdt in Gotham City en daarmee Batman van criminelen blijft voorzien. Het punt wat ik deels probeer te maken is dan ook dat Batman en de context waarin hij zich bevindt vruchtbare grond is voor het naar voren brengen van sociale dilemma's en filosofische vraagstukken.

Want in hoeverre gebeurt dat bijvoorbeeld bij de Hulk, Iron Man of Captain America? Iron Man wordt net als Batman opgezadeld met ontzettend veel geld (zodat ze hun gadgets kunnen maken), maar Toni Stark heeft geen overtuigende motivatie om de misdaad te bestrijden. Zijn ouders sterven namelijk in een auto-ongeluk en hij neemt het bedrijf van zijn vader over en maakt er een miljoenenfirma van. Uiteindelijk komt hij dan door omstandigheden in Vietnam terecht waar hij maar besluit tegen de communisten te vechten. Iron Man is duidelijk een product van een beperkte zeitgeist en heeft geen menselijke, tijdloze kernwaarden.

Batman is boos

Hetzelfde geldt voor Captain America die voort kwam uit het beeld van de VS, over zichzelf, ten tijde van WOII. In The Avengers wordt daar slim opgespeeld en wordt deze superheld geportreteerd als een Tweede Wereldoorlogsveteraan die tot het begin van de film ingevroren heeft gezeten. De makers wisten dat Captain America tijdsgebonden was en maakten zijn uit de context gerukte identiteit een centraal thema van het karakter. Daarmee konden ze een bepaalde discussie openbreken in de film, namelijk: in hoeverre zijn de patriotistische waarden van de Verenigde Staten die golden tijdens de Tweede Wereldoorlog nog van toepassing op de wereld van vandaag? 

Er zijn dus heel wat rare fratsen nodig om slechts één politiek vraagstuk aan te boren met dit specifieke karakter. Maar ook de andere voorgenoemde karakters zijn beperkt in de wijze waarop ze een universeel mensbeeld kunnen schetsen. Hun context en karaktereigenschappen zijn te specifiek en kunnen moeilijk geabstraheerd worden. Bij Batman is dat niet zo. Bij hem is er namelijk al sprake van een zekere abstractie.

Denk aan de hele opbouw van het imago van Batman zelf en zijn outfit. De achtergrond van de keuze die hij maakt is gevestigd in zijn angst. Hij kiest voor de vleermuis vanwege een bepaald jeugdtrauma en om die te overwinnen omarmt hij zijn angst en maakt het een deel van zijn alter-ego. Ook zijn motivatie om de misdaad te bestrijden zit geworteld in een dieptriest jeugdtrauma waarbij zijn ouders om het leven komen. Maar wederom geldt dat hij niet een bepaald persoon wordt, maar dat hij flexibel is in het uitoefenen van zijn eigen identiteit.

Ik heb maar twee Batman-shirt helaas

Dit houdt natuurlijk ook de discussie open over of hij nou wel moet doen wat hij doet. Alles wordt een kwestie van doen en niet van zijn. Bij Batman worden acties niet verantwoord door wie of wat hij is, maar moet er altijd een morele overweging gemaakt worden. Niets is vanzelfsprekend en dat is waarom Batman zo goed het echte leven representeert. Hij vormt het Nietzschiaanse model van de mens die zich continue boven een bepaalde kloof bevindt en probeert het ideaal van de übermensch te bereiken. De balans waar hij naar op zoek is ligt tussen het bestrijden van de misdaad en niet te veel ingeven aan zijn zucht naar wraak die hem in zijn jeugd is meegegeven.

Er zijn nog veel meer zaken waarmee Batman worstelt en waar de man/vrouw van alledag ook mee zit en zich afvraagt hoe er mee om te gaan. Batman en zijn makers leveren een blauwdruk van een mens af en hebben deze zo zorgvuldig en nauwkeurig opgebouwd dat er genoeg ruimte blijft voor identificatie, adaptatie en modernisering. Batman is oftewel het beste speelveld voor
menselijke dilemma's en vraagstukken en dat maakt hem de beste superheld aller tijden.

Profielfoto's en waarom je jezelf niet al te serieus moet nemen.

Scrollend door mijn profielfoto's realiseer ik me dat ik óf een ontzettende narcist ben, een verlegen exhibitionist ben óf iemand die gewoon heel graag anderen verblijdt met rare foto's. Het enige wat ik er op dit punt over kan zeggen is dat de indrukwekkende reeks van plaatjes van mezelf een lading introspectie nodig hebben om tot de diepere betekenis te komen van het dwangmatig vervangen van mijn profielfoto's. 

Het vervangen van je profielfoto is een proces dat nooit volledig is afgerond. Althans, dat geldt voor mij. Ik maak graag gebruik van deze gateway naar mijn sociale omgeving toe om een beeld van mezelf te schetsen. Niet alleen om aan anderen te laten zien dat het bijvoorbeeld goed met me gaat, maar ook om mezelf een spiegel voor te houden. Ik, die uiteindelijk vastgelegd wordt door mijn webcam, ben ik niet in mijn volledigheid. Het is een opname van waar ik op dat moment sta in mijn leven.

Ik kijk naar en in mezelf, dat zie je toch gewoon in deze foto.

Die momentopname heeft voor mij één centrale functie: ik spiegel me direct aan mijn profielfoto en zo zie ik dat ik in mijn spontaniteit een achterlijke foto van mezelf heb gemaakt. (Het lukt me maar zelden om mezelf serieus te portretteren wat misschien te wijten is aan mijn diepgewortelde cynisme tegenover de webcam.) De veelheid aan momentopnames vormt samen een digitaal archief waar ik op terug kan kijken en waar ik persoonlijke lering uit trek. Die persoonlijke les is eigenlijk vrij consistent en wederkerig. Ook voor diegenen die mijn profielfoto's zien is deze universele boodschap misschien wel te ontwaren: “neem jezelf niet te serieus.” 

Dus zowel de directe momentopname als de terugblik daarop dienen deze centrale functie, maar dat zegt nog niets over het feit dat ik zó vaak mijn profielfoto verander. Je zou denken dat het op den duur wel bij me is binnengedrongen. Het simpele antwoord daarop is: nee. Ik blijf de behoefte voelen naar die persoonlijke groei, want jezelf niet serieus nemen is nooit volledig af.

Eerlijk toegegeven: ik geniet ook wel heel erg van de aandacht.

'Maar waarom die halfnaakte foto's van jezelf?' Ja, dat is een goeie vraag. Ik denk dat ik mezelf graag blootgeef op een bepaalde manier. Op mijn profielfoto's gebeurt dat natuurlijk heel letterlijk, maar ik vind het ook fijn om mijn eigen gevoelens bloot te geven en vind het ook prettig als anderen dat doen. Maar daar is een bepaald vertrouwen voor nodig. Zowel zelfvertrouwen als het vertrouwen binnen een groep dat wat je zegt met respect behandeld wordt. Natuurlijk heb ik reacties gehad op het feit dat ik expliciete foto's plaats op mijn wall, maar deze waren overwegend positief. Het enige negatieve, indirecte, commentaar dat ik kreeg is dat sommige familieleden me hadden verwijderd van Facebook. Sommige problemen lossen zich vanzelf op.

De frequentie van het veranderen van mijn facebookfoto's hangt dus samen met de behoefte naar een specifieke, relativerende uitlaatklep. Toen ik nog op de universiteit zat en mijn dagen doorbracht in de bibliotheek van mijn faculteit voelde ik vaak de behoefte opkomen om iedere dag een nieuwe profielfoto te maken en te plaatsen. Zo kon ik iedere dag even ontsnappen uit de boeken en voor een aantal minuten iets doen wat helemaal niks met mijn studie te maken had. Dit escapisme komt me nog steeds van pas, want net als bij sommige drugs, geeft het je een bepaald inzicht over jezelf.

Ik denk dat de selfie-cultuur hier ook deels mee te verklaren is. Dit bekende fenomeen leeft heel erg bij de jongere generaties die bezig zijn met het vaststellen van hun eigen identiteit en proberen te ontdekken wat hun plek in de wereld is. Deze wereld wordt steeds digitaler, net als onze identiteiten, dus het is niet zo vreemd dat er een steeds verder groeiende wolk aan foto's van mensen zelf ontstaat. (Een ander deel bij selfies is denk ik dat het foto's een uniek karakter geeft. Iedereen kan een foto van de Dam op facebook posten, maar op het moment dat je er zelf opstaat is het achterliggende  verhaal direct een stuk duidelijker.)

Inmiddels ben ik zes-en-twintig. Je zou dus mogen verwachten dat ik onderhand wel weet wie ik ben en dat mijn identiteit vrij zeker is vastgesteld. Ik weet niet zeker of het zo is of niet, maar ik wil graag geloven dat het niet zo is. Ik hou er van om met bepaalde, mini-onzekerheden te leven, want die geven me juist de vrijheid en speling in mijn leven waar ik continue behoefte aan heb. Voor sommige mensen lijkt het dan van de buitenkant misschien zo dat ik maar wat doe, maar degenen die me iets beter kennen begrijpen hopelijk wel wat er achter zit. Dat is namelijk dat ik geloof dat je met humor en plezier kan groeien en dat introspectie niet per se een serieuze aangelegenheid is. Over jezelf nadenken is eigenlijk heel bizar en een semantisch moerasgebied. Om daarin verder te komen moet je, mijns inziens, dus wel gewapend zijn met relativeringsvermogen, geduld en een beetje lak aan de dingen. Neem jezelf dus niet te serieus en je zult zien dat je zal groeien.

Verkopen, verkopen, alles verkopen!

Toen ik een tijd terug boeken op marktplaats zette, was dit mijn devies: 'verkopen, verkopen, alles verkopen.' Makkelijk, je maakt een foto van het boek, zet wat informatie neer en klaar is kees. Je boek is vervolgens integraal op de interwebs te zien en iedereen die wil kan er op bieden.

Mezelf en mijn diensten verkopen blijkt een stuk lastiger te zijn. Er is geen standaardformulier dat je kunt invullen waarna mensen op zoek gaan naar jou, contact met je opnemen en vervolgens je diensten afnemen. Het werkt andersom: je moet op zoek gaan naar je klanten, netwerken en met de juiste mensen in contact komen. Niets gaat vanzelf, daar ben ik me heel bewust van, maar soms zou het fijn zijn om een structuur of een stappenplan te hebben dat gemakkelijk te volgen is.

Langzaam maar zeker ben ik voor mezelf zo'n stappenplan aan het maken en probeer ik mijn draai te vinden als freelance copywriter. Maar een opdracht, los van mijn huidige, wanbetalende werkgever, zou heel wat druk van de ketel halen. Na mijn stage bij VICE waande ik me in een oase van financiële zekerheid: ik kreeg regelmatig opdrachten binnen en dacht dus een basis te hebben vanwaaruit ik rustig de freelance-omgeving kon verkennen. Maar nu de financiële nood hoog zit, moet ik snel werkgevers vinden die wél op tijd betalen.

Begrijp me niet verkeerd: het is niet erg dat er wat meer druk op staat. Het motiveert me om verder te kijken en dwingt me om na te denken over wat ik nu echt wil. De tijdsdruk zorgt ervoor dat ik het liefst voor het eind van de maand een aantal opdrachten heb gevonden zodat ik elke dag aan de slag kan. Dit is onder andere ook omdat, wanneer ik bezig ben met een opdracht voor een klant, ik het gevoel heb dat ik iets doe aan mijn eigen benarde situatie.

Maar beggars can't be choosers en daarom ben ik ook niet picky. Ik ben op dit moment bereid om alles aan te nemen wat op mijn pad zou komen. Het klinkt misschien wanhopig, maar ik zie het juist als een mogelijkheid om mezelf te bewijzen. Ik weet me immers goed in mensen te verplaatsen, maak mezelf materie snel eigen en weet anderen te overtuigen. Op dit moment is de behoefte om überhaupt iets te produceren veel groter dan de behoefte om me tekstueel in te zetten voor een specifieke sector of branche die mijn voorkeur geniet.

Uiteindelijk kom ik hopelijk op het punt dat ik een formulier in mijn hoofd heb, precies weet welke stappen ik moet ondernemen en aan de opdrachten kom die ik wil. Maar zelfs dan zal het zaak blijven om mezelf continue her-uit-te-vinden. Want, ondanks dat ik nog niet veel ervaring heb als copywriter, weet ik dat het alleen op die manier spannend en leuk blijft.