This is just the beginning

I cry even though I am happy

And sit still and am comfortable

Wallowing in this unwavering

Sense of self-accomplishment

Because I am where I want to be

It seems to be such a long time

Since I have been in this place

But it feels like home nonetheless

The restless are never easy

Though they can fake it

By lighting another cigarette

If they really want to

But I shouldn't be a hypocrit

I still breathe smoke sometimes

To be really honest

I have just arrived but

Now that my heart is open again

I am ready to receive and give

The warmth I have lost

But longed for, for so long

That at this point I don't hope

No, I know that

That when I see you

Which I will soon enough

That all my silent prayers

Will be answered

I am not afraid anymore

More than willing to

Embrace what is real

And what feels right

You, you might be

A reflection or a

Projection of my desires

But whatever you are

I want to believe in you

Therefore I ask of you

To believe in me

In all my follies

And my crazy dreams

Come with me

And hide out

In the cave we'll create

Of pillows and blankets

And have a slumber party

No one else is invited to

Zakken en Kerst

'T is al n'en tijd geleên da'k iets op munne blog he gezet. Ik haa jet d'n afgelopen tai nugal druk mee warek e familieverplichtingen zuals Kerst. Maa ge heurde min nie kloagen, 'k vin da precies wel gezellig zo. Taijens de Kerst hej ik ook n'en serie witten te bemachtigen die veul voor mai betekent en bekans euk veur anderen die mee mai opgegroeid zin. Da's namelijk n'en serie die's opgenomen in de Kauter (Nieuw-Namen voor de buitenstaanders). Doar kom'k eurspreunkelijk vandoan en ondanks da'k muzelf de tongval neuit eg meester he wejen te moaken, waag ik hier dan toch een tekstuele poging.

Dienen serie is dink ik twintig joar ou, moar 'k zin nie zeker zunne. Ut ga in ie'er geval euver n'en man die up de hrens weunt mee Nederland, t'is noamelik n'en Belg. 'Ij eet Marcel en roakt geobsedeerd met zin buurvrouwke genaamd Moniek. Toevallig ken'k diene Moniek in 't egte leve, wan' da's n'en goeie vriendin van mijne toante. Maar in het echt heet ze anders.

Vroeger was er hier, zoals te zien in de serie, een rotonde

Goe', 'k geef d'n Marcel gene ongelijk zunne. Zo'n scheune madam da' da' is! Moar 'k moe nie te ver goan, da blijf naturlik n'en vriendin van mijne toante e die e nu n'en zoon die net zo oud is as n'en kik. Marcel, die al viele joaren n'en accountant is veur hetzelde bedraif, roakt zéu geobsedeerd deur hoar dat 'em in hoare vulnis ga kieken. Da' weurdt 'ier al plezant hé!

Joah, da had 'em beter nie' kunnen doen. Moar da zegt 'em ook zelf, Kepten Haindsaight dat 'em is. Bekan iedere aflievering sloat 'ie zo af. 'T is wel n'en straffe heur, want oeteindelaik wil 'ie meer te witten kommen voan al zinnen buren en besluit 'em al hunne' vuilniszakken te stelen. Amai!

'K ej nog nie alle aflevering gezien, moar wil naturlik nie' te veul verkleppen. Ge moet da' zelf zien jung. Zo n'en moatschappelijk thema! Twintig joar geleên opgenomen! Nug stids relevant!

Bon, mee Kerst viel euk ploatstelijk 't licht oat, maar da' was precies ook wel hiel gezellig. De lasagne die'k met liefde ha' bereidt za' wel ne' in d'n euven, moar gelukkig ha' de kachel d'n hiele doag oan gestoan. Da's zeu n'en spekkachel mee van die stienen die op marmer lijken. M'n ma had al iens eerder raist gekookt in da' ding en da' ging prima volgenst heur. Dus we zette da dinsk d'r in en na vijftien minuten was 't geweun goar. En lekker! Lasagna mee walneutengehakt! Moette proeven!

Amai, 'k zin d'r mee weg. Nog n'en goeie avond e tabee!