Disclaimer: ondanks dat de auteur van dit stuk zich er bewust van is dat het
misschien arrogant over kan komen wanneer hij een volledig artikel wijdt aan de zelfverheerlijking van zijn persoon,
hij dit, ondanks dit bewustzijn, toch aandurft. Ook stoort hij zich niet aan het feit dat hij
een disclaimer over zichzelf schrijft in de derde persoon. Hij weet namelijk
dat men soms afstand van iets moet nemen om het te kunnen bewonderen.
Het zou fantastisch zijn om mezelf eens vanuit een ander perspectief, vanuit een ander, mee te kunnen maken. Hoe zou het zijn om mezelf te strelen? Om mezelf te knuffelen? Om samen alleen te zijn?
Verschrikkelijk? Misschien wel. Want hangt mijn geluk niet af van mijn verlangen naar een ander? Niet dat dat altijd gespecificeerd hoeft te zijn, maar dat er altijd wel een bepaald verlangen moet zijn naar iets of iemand anders en dat wanneer die wens vervuld wordt je intens gelukkig bent?
Ik denk van niet. Juist op het moment dat ik op het punt kwam dat ik me ontzettend goed voelde (wat ik nog steeds doe) kwam ik iemand tegen waar ik nu verliefd op ben. En daarmee kan ik het niet helpen om mezelf een beetje op de schouder, niet de borst, te kloppen.
De brutalen hebben de wereld: zo luidt het spreekwoord en ik sluit me er zo langzamerhand steeds meer bij aan en maak het mijn lijfspreuk. Zonder assertiviteit trekt de hele wereld aan je voorbij. Ik manipuleer liever mijn weg naar geluk.
Het zou fantastisch zijn om mezelf eens vanuit een ander perspectief, vanuit een ander, mee te kunnen maken. Hoe zou het zijn om mezelf te strelen? Om mezelf te knuffelen? Om samen alleen te zijn?
Verschrikkelijk? Misschien wel. Want hangt mijn geluk niet af van mijn verlangen naar een ander? Niet dat dat altijd gespecificeerd hoeft te zijn, maar dat er altijd wel een bepaald verlangen moet zijn naar iets of iemand anders en dat wanneer die wens vervuld wordt je intens gelukkig bent?
Ik denk van niet. Juist op het moment dat ik op het punt kwam dat ik me ontzettend goed voelde (wat ik nog steeds doe) kwam ik iemand tegen waar ik nu verliefd op ben. En daarmee kan ik het niet helpen om mezelf een beetje op de schouder, niet de borst, te kloppen.
De brutalen hebben de wereld: zo luidt het spreekwoord en ik sluit me er zo langzamerhand steeds meer bij aan en maak het mijn lijfspreuk. Zonder assertiviteit trekt de hele wereld aan je voorbij. Ik manipuleer liever mijn weg naar geluk.
En dat klinkt misschien gek, maar we nemen allemaal plek in
op deze wereld, we laten onze sporen na en veranderen de wereld om ons heen
ongeacht of we ons daar bewust van zijn of niet. Dus waarom zou ik niet proberen om de
wereld een beetje naar mijn hand te
zetten? En als me dat lukt, of als ik de illusie heb bereikt dat dat lukt,
waarom zou ik daar dan niet blij mee zijn? Waarom zou ik daar niet in willen
geloven?
De dagen dat ik licht verkrampt en dwangmatig mijn sociale leven nieuw leven in probeerde te blazen zijn eindelijk voorbij en zoals een vriendin van me al zei heb ik mijn ballen teruggevonden. Ik kan mezelf weer zonder blikken of blozen aankijken wanneer er een spiegel voor me staat ben ik blij om te zien wie er terug naar me kijkt.
De dagen dat ik licht verkrampt en dwangmatig mijn sociale leven nieuw leven in probeerde te blazen zijn eindelijk voorbij en zoals een vriendin van me al zei heb ik mijn ballen teruggevonden. Ik kan mezelf weer zonder blikken of blozen aankijken wanneer er een spiegel voor me staat ben ik blij om te zien wie er terug naar me kijkt.
Dat is dan ook de reden dat ik weer met zekerheid buiten mezelf durf te kijken. Ik heb weer vertrouwen in de mensen om me heen, mede omdat ik nu beter weet wat ik aan ze heb dan vroeger, en kan genieten van de mensen om me heen zonder me al te veel zorgen maken.
De kracht van zelfverheerlijking ligt 'em wat mij betreft dan ook niet in mezelf, maar in de ander. Ondanks dat ik niet hoef te verlangen naar iemand anders om gelukkig te zijn, is het misschien wel een gevolg. Ach, het maakt niet uit: wat de reden ook mag zijn, ik voel me fucking goed.
