Hartslag

Impuls. Daar begint alles mee. Ik wordt aangestuurd door impulsen. Ze duwen me van links naar rechts en gooien m'n wereld regelmatig ondersteboven. De ene keer wil ik hals over kop samen gaan wonen, de andere keer wil ik er achter komen of zij, zij die ik zoen op momenten dat ik ontzettend laveloos ben, ongeacht of ik een relatie heb of niet, maar misschien juist wel meer op momenten dat ik 'bezet' ben omdat het dan een veilige uitgangspositie is, waarvan ze zelf zegt dat het pure fysieke aantrekkingskracht is, maar ik daar eigenlijk niet in geloof, en zij zelf ook niet, want ze zei een keer dat ze het raar vond dat ik een seksrelatie had met een ex van me, dus waarom zegt ze dat dan?

Jaloezie. Soms niet uit te bannen. En misschien begint alles hier wel mee. Ben ik op zoek naar de verkeerde genesis. Is alles wel verhuld in de jaloezie.

De bron is misschien helemaal niet zo belangrijk. De rest komt vanzelf en waarom zou je de tentakels uit elkaar willen halen als ze zo fijn gevlochten lijken. Dat op het moment dat je een grote tros snoeren uit elkaar aan het halen bent en je na een half uur of drie kwartier ploeteren jezelf afvraagt waarom je hier ook alweer in hemelsnaam aan begonnen bent. Je bedenkt het je weer (je wilde die ene VHS met jeugdherinneringen bekijken ofzoiets) en je gaat door totdat alles uit elkaar is gehaald. Ondertussen heb je nagedacht over wat je wilde zien en heb je al de beelden al opgerakeld in je brein en geloof je het wel. De snoeren zijn uit elkaar en worden terug in de la gelegd waar ze in de loop der tijd als slangen weer door elkaar krioelen en verstrengeld raken net als de herinneringen in je hoofd. Na drie jaar doe je de la weer open en of je het nu wilt of niet, begin je met het ontknopen en ontrafelen van je herinneringen. Misschien dat je in de tussentijd je VHS hebt laten digitaliseren en daarmee heb je de analogie kapot gemaakt en zul je dus nooit meer écht toegang hebben tot je herinneringen. Want dat zijn niet de beelden die je te zien krijgt wanneer je die videoband in de speler steekt, of dat je via VLC Media Player of wat je dan ook gebruikt je jeugdherinneringen opent en afspeelt en jezelf zo in het theater van je jeugd probeert te bevinden. Nee, het is het proces ernaartoe. Gelukkig staat niet alles vast, want dan zouden herinneringen niet bestaan.

Met hetzelfde gemak gooi ik alle snoeren in de afvalbak. Da's natuurlijk niet waar, maar een deel heb ik ontrafeld en is daarmee niet meer zo interessant. De rest heb ik expres niet uit de knoop gehaald. In plaats daarvan hou ik ze onder de loep. “Wat betekent het dat deze kabels met elkaar in de knoop liggen?” Waarschijnlijk helemaal niets (op zichzelf), maar moet ik er achter komen wat ik er bij voel. Ja, voelen.

Tijd. Da's een belangrijke. Tijd moet je maken. Dat wordt nog wel eens gezegd, maar ik ben er niet altijd zo goed in. Soms lijkt de tijd aan me voorbij te gaan en dat is best wel een enge gedachte. Het is ook zo moeilijk om vast te pakken. Ik probeer het wel, maar dat doe ik meestal door vrij radicale beslissingen te nemen.

Ruimte. Verbonden met de tijd en een andere belangrijke factor in het nemen van de radicale beslissingen. Dan denk ik: “ik wil meer ruimte” en dan maak ik meer ruimte. Voor mezelf. Dat gaat meestal vrij radicaal. Ik hou niet zo van compromissen. Compromissen zijn leugenachtig als het gaat om liefde. Compromissen bestaan niet in de liefde. Misschien wel in relaties. Vast wel hé?

Het kaasfiasco: een bloemlezing van God

AFLEVERING I
De kaasvia voelde zich op een dag best wel kazig. Vijf minuten later was hij dood. Einde.

AFLEVERING II
De kaasvia liet een ongelukkige vrouw en twee verdrietige kinderen achter. Na vijf dagen gerouwd te hebben vond de vrouw (of ja, weduwe van...) een nieuwe man. Einde.

AFLEVERING III
De dochter van de overleden kaasvia werd op school gepest. Het feit dat haar vader dood was veranderde daar niets aan. Ze stonk ten slotte nog steeds. Een dag later pleegde ze zelfmoord. Einde.

AFLEVERING IV
De zoon van de kaasvia: kaasvia Junior, kreeg last van schimmel. In een briljante ingeving bedacht hij een middel tegen zijn terminale ziekte. Hij ontving de nobelprijs, maar zou binnen twee jaar verguisd worden vanwege een seksschandaal. Einde.

EPILOOG
De nobele bloedlijn van de kaasvia was na deze aaneenschakeling van onfortuinelijke gebeurtenissen gedoemd om te eindigen. Maar eigenlijk is het beter voor henzelf en de rest van de wereld. Einde.

Liefs,
 God

Schrijftip #1: creëer je eigen universum

Aan de hand van onderstaande tip, en andere die in deze serie zullen volgen, kun je heel eenvoudig je eigen tekst schrijven. Ik kan je niet beloven dat je direct een volleerd schrijver bent, want zoals het cliché dicteert: oefening baart kunst (da's alvast één tip). Desalniettemin zijn er wel degelijk handvatten die je helpen om je schrijverij naar een hoger niveau te tillen. 

De eerste tip in deze serie is: creëer je eigen universum. Hoe doe je dat? En waarom is het eigenlijk zo belangrijk om je eigen universum te creëren?

Als schrijver ben je een schepper en maak je iedere keer weer een klein universum. Deze creëer je vanaf de eerste regel en sluit je bij de laatste punt van je blog, artikel, sms of e-mail. Het maken van dit universum staat nooit op zichzelf en gebeurt dus met een reden. Je wilt iets met iemand anders delen en afhankelijk daarvan bepaal je de grootte, inhoud en kleur van jouw universum.

Voor sommige teksten is er weinig inlevingsvermogen van de lezer nodig. Als mijn vriendin van mij bijvoorbeeld een berichtje krijg of ze alsjeblieft wat prei wil meenemen vanavond, dan heeft ze niet meer randinformatie nodig. De grootte van het mini-universum is daarom beperkt, de inhoud gericht en de toon vriendelijk doch gebiedend.

Prei

Maar wanneer er minder context is doordat ik niet per se probeer te communiceren met iemand die ik goed ken, dan is er meer informatie nodig. Ik zal dus in andere woorden een deel van mijn universum moeten omschrijven en moeten proberen de lezer daar deelgenoot van te maken. Om daar zo goed mogelijk in te slagen moet ik bij mezelf continue nagaan of mijn beoogde publiek kan volgen wat ik zeg en of ik gericht toe werk naar het overbrengen van mijn boodschap.

Want doe ik dat niet, dan haakt de lezer af en voelt zich daarnaast misschien nog bedrogen ook. Ik begin bij het lezen van een tekst ook altijd met een bepaalde verwachting en wanneer die verwachting niet wordt vervuld, raak ik gefrustreerd. Ook wanneer ik van mijn vriendin een whatsapp krijg heb ik een afgebakend verwachtingspatroon dat zich strekt van het hopen te lezen van de woorden "ik hou van jou" tot het vrezen te lezen van de woorden "ik heb nu onmiddellijk prei nodig!!!" Maar stel dat ze per ongeluk een bericht naar me stuurt die ze eigenlijk naar haar moeder had willen sturen, dan haak ik waarschijnlijk al gauw af (maar ik zou het mijn vriendin niet kwalijk nemen).

Om er dus zeker van te zijn dat je relevant bent voor de mensen om je heen schakel je continue tussen toon, nuance en de informatie die je presenteert. Sommige dingen die je aan je moeder vertelt, zeg je juist weer niet tegen een studiegenoot of een collega op het werk en andersom. Dat is niet anders dan wanneer je als journalist, copywriter of politicus aan de slag gaat. Je maakt iedere keer weer iemand deelgenoot van jouw universum. Wees je daar bewust van en ga voor jezelf na wanneer je welk universum creëert en waarom.

In de volgende Schrijftip zal ik het hebben over het gebruik van verschillende media. Daarbij hoop ik antwoord te vinden op de vraag: welk platform past het best bij de tekst die ik wil schrijven?