In 2018 dacht ik weer te beginnen met bloggen en schreef ik dit:
"Hier gaan we weer" luidt de titel van mijn vorige blogpost. Ik schreef het stuk vlak voordat ik met mijn toenmalige vriendin naar de Verenigde Staten ging om haar familie te bezoeken. Vlak daarna hield ik op met schrijfsels waarin ik mijn innerlijke belevingswereld met anderen deelde. In plaats daarvan begon ik met vloggen.
Vanuit mijn slaapkamer in Rotterdam begon ik met mijn eerste opnames over waarom ik dan wel niet met vloggen was begonnen!? In die eerst vlog leg ik uit dat ik het doe omdat ik zogezegd geld wil verdienen, maar het was de oplettende kijker natuurlijk allang opgevallen dat deze video satirisch van aard was. Daarna ben ik blijven vloggen omdat ik het een leuke manier vind om verslag te doen van plekken die ik bezoek en dingen die ik meemaak.
Achteraf gezien denk ik ook dat het vloggen me de nodige afleiding bood en er voor zorgde dat ik even niet in te diep in de spiegel hoefde te kijken. Door mezelf in de spotlight te zetten kon ik een typetje spelen, het hebben over Lego, een lijpe muziekvideo maken en verslag doen van een weekendje Berlijn. Zolang het maar niet écht over mij ging.
'Ik begrijp die behoefte van mezelf erg goed', bedenk ik me nu en ik visualiseer mezelf nu als twee personen: als iemand die op de chaisse longue zit en als iemand die aantekeningen maakt terwijl hij zijn patiënt beter probeert te begrijpen.
'Maar vanwaar dan nu deze openbaring?' vraag jij jezelf nu misschien af. Ook het antwoord op die vraag komt in tweevoud: omdat dit het moment is en omdat ik niet anders kan als ik verder wil groeien. Ik hoop dat deze antwoorden gaandeweg duidelijker zullen worden.
Bezoek aan de psycholoog
Een tijd terug worstelde ik met, voor mij, onverklaarbare gevoelens van woede. Ik fantaseerde over hoe ik tegenover mijn ex-vriendin stond en wij met elkaar in gevecht waren. De fantasie gaat ongeveer als volgt:
Mijn ex probeert in eerste instantie uit te halen, maar ik weet heel eenvoudig haar klap te ontwijken of met mijn arm op te vangen. Ze gaat door het lint, doordat ze me niet goed kan raken en probeert me met alle macht te schoppen en te slaan. Ik blijf rustig.
Ik blijf rustig en begin nu directe stoten uit te delen. Zij weet er geen raad mee. In tegenstelling tot mij gaat ze bijna direct naar de vloer. En zodra dat het geval is ga ik over op voetenwerk en schop ik haar waar ik haar maar raken kan. Haar zij, haar gezicht: het maakt niet uit. Ik wil dat ze pijn heeft, ik wil dat ze lijdt.
Ik wist niet waar deze fantasie vandaan kwam, maar op den duur begon het me in de weg te zitten. Op mijn werk drong de fantasie zich regelmatig aan me op en ondanks dat het gepaard ging met een bepaald gevoel van woede, wist ik mezelf altijd rustig te houden. Ik was wel bang dat als iemand opeens een kutopmerking zou maken, dat ik dan uit mijn slof zou schieten.
Ik besloot daarom een bezoek te brengen aan de psycholoog. Ik maakte een afspraak met mijn huisarts en voor ik het wist zat ik tegenover haar te vertellen over de dingen waarmee ik zat. Ze zei dat het een duidelijk verhaal was en dat ze me zou doorverwijzen naar de psychologe.
Ik had de afspraak gemaakt via een e-mail waarin ik uitlegde dat ik me zorgen maakte over vluchtgedrag. Ik was bang dat ik in mijn huidige relatie zou willen vluchtten op het moment dat het even tegen zou zitten. Bang dat ik zou vreemdgaan, bang dat ik excessief veel wiet zou gaan roken, bang dat ik extreem veel porno zou gaan kijken.
Tijdens mijn eerste bezoek aan Jacoba (pseudoniem) vertelde ik wat ik hierboven heb vertelt over mijn wraakfantasieën en wat er feitelijk is gebeurd in het recente verleden. Jacoba wilde graag nog een aantal sessies met me doen om te bepalen of ik last heb van post-traumatische stress of niet en wat voor behandeling daar dan eventueel aan gekoppeld zou worden.
Brief aan mijn ex
Ook raadde Jacoba me aan om een brief naar mijn ex-vriendin te schrijven. Niet eentje die verzonden diende te worden, maar wel eentje om alles in te zetten wat ik haar zou willen vertellen. Dat heb ik gedaan en ik heb het er met anderen over gehad en het heeft verbazend goed geholpen. Het stomme is dat ik dit idee zelf al had opgevat en het zelfs in het verleden aan anderen heb aangeraden. Misschien had ik net dat duwtje in de rug nodig.
Jacoba vroeg me ook tijdens de sessie twee keer of ik boos was op mijn huidige vriendin. Ik antwoordde steevast 'nee', omdat ik geen idee had hoe boos zijn op mijn ex-vriendin ook maar iets te maken kon hebben met boos zijn op mijn huidige vriendin. Die avond kregen mijn vriendin en ik ruzie. Het begon met wat mis-communicatie via Whatsapp en ... verder kwam ik toen niet.
Tegen het einde van 2019 schreef ik dit:
Pakweg twee jaar geleden heb ik het bloggen afgezworen omdat ik begon met vloggen, maar nu ik dat laatste ook niet meer doe mis ik een uitlaatklep. Bij dezen maak ik mijn herintreding van inconsequent en incoherent schrijven op dit medium: zet je verwachtingen alsjeblieft op laag, dan kan het alleen maar meevallen.
Ik wil niet per se pessimistisch overkomen, maar ik vind het moeilijk om dat niet te doen. Niet omdat ik zo'n ontzettend kutleven heb, maar ik vind de periode (lees: liefdesverdriet en de manieren waarop ondergetekende daarmee probeert om te gaan) waar ik nu in zit gewoon moeilijk. Ik kan er niet zo eenvoudig mee omgaan en voel me een stuk kwetsbaarder dan ik me in lange tijd gevoeld heb. De details bespaar ik je even, maar de aanleiding kan ik vrij direct duidelijk maken. Het is een tijd terug uitgegaan met mijn vriendin en dat is zwaar. We gingen samen op avontuur door bijvoorbeeld op weekendjes weg te gaan, samen culturele dingen te ontdekken, samen naar de film te gaan en lief en leed met elkaar te delen.
Het idee dat we samen een toekomst zouden delen, en dat dat door het verbreken van de relatie wegvalt, vind ik niet moeilijk. Het verliezen van een vriend daarentegen wel.
Het is nu 8 juni 2020:
En ik voelde de motivatie weer om te gaan bloggen. Ik lees bovenstaande stukken terug en mijn motivatie van toen springt me in het oog: "dit is het moment en omdat ik niet anders kan [dan schrijven] als ik verder wil groeien". Ik ben het inmiddels oneens geworden met dat idee: dat je groeit door te schrijven. Het is zoals James Baldwin zegt een compulsie, geen leerproces. Het is zwaar en het is kut en soms, heel soms, kan het een beetje verlichting of begrip brengen, maar daar moet je het niet voor doen heb ik geleerd.
