donderdag

Emotions

Emotions surge and purge. Push you over the edge and make you climb up again and then it hits you. You become a conductor. A superconductor. Electricity runs through your body and you light up in a room filled with gas. I'm not talking about jews here, so save me your accusations.

One day you started to count your blessings, but then you lost count. It sucked ass, because you had to start counting again, but you forgot where to begin. Then you made an end to it. Not your life, but your blessings. You thought you could do well without and you were right.

At some point you saved up all your manergy to exercise your femininity, but you were never able to hide your vagina. Some say you have fallen from grace, but the problem was that you were standing on it in the first place. Now you try to hide, but there's nobody seeking in between the mush. Just saying.

Yesterday you took MDMA when you went to a birthday party where everybody was sitting on a table. They had just eaten. You had too. You felt uncomfortable. So did they.

Sometimes you wake up in the middle of the night. At that point you don't think about the meaning of life. You just try to fall asleep again. There is no poetry in your life. You cannot remember your dreams anymore and you cannot remember the last time you did remember one. That's kind of sad.

You're life has flattened out. At least so it seems. Perhaps there is a desert in front of you. You've always dreamed (figuratively, see above) about creating something from scratch. Maybe you can create a forest. Plant tree by tree. Just like that man in that documentary you didn't see.

Yesterday you told me that you wanted to live an orgasmic life. It took you another pinkie of B-quality hard drugs to come to that conclusion but I didn't doubt your intentions. Those were clear.

“Not from orgasm to orgasm, because that is only shallow,” you said while you were waving your hands uncontrollably. “But a constant orgasm.” An all-time high where your head is constantly stimulated by external impulses. You like to live the life where gooey stuff keeps coming out of you and throw it at a white canvas. It seems a fertile idea.

But I think you need a cataclysm. An earthquake inside your head. Perhaps an enema. Something to cleanse you of your past so you will be you again. Perhaps it is just me. I feel you haven't been yourself lately. You can do better than this. You can become yourself more.

Push. Push harder. Push harder into me. Your emotions surge and purge. Like they did before and you should have faith that they will do the same thing again and again. Take me. Take me into you.

Together we can become an alloy. Become strong as steel. Leave our brittle bones behind. Perhaps then we can have a constant orgasm. We carefully hold on to the safety of string theories that keeps us in a constant vibration.

Shake me. Take me. Elevate me. Make me supreme. Make me a human-being. Make me into something else. Morph my matter into new forms and together we will discover new places. Indistinct, we will shed our skins and leave this life behind and find a new one.

You fantasized about jumping from rock to rock and so on while they were suspended in the air. Gently giving way to your weight, but not crashing down. You wished to breathe in the digits from a video game and expected that some day you were able to breathe out ones and zeroes. Things are never as binary as you can think of them.

There are emotions that you cannot push.

maandag

Ik zit aan de grond

Plat is het land waar ik vandaan kom. Net als mijn emoties is alles afgevlakt en afgekaveld en geprearrangeerd zodat er geen toeval meer kan bestaan.Waar is de spanning gebleven. Stiekem wacht ik op dat moment, dat de bliksem ergens inslaat en een put slaat in de vlakke aarde.

Platzak. Mijn bankrekening is in crisis. Ik voel me uitgezogen door diegenen die zich ooit een vriend of mijn vriendin noemden. Zij sloegen een krater in mijn grond en ik vulde het met affectie, vertrouwen en geld dat ik niet had. Zo snel als de bliksem insloeg en mij op mijn grondvesten deed schudden, zo snel als een flits waren zij ook weer weg.

Het geld dat van ons was, maar van mij moest komen en het vertrouwen dat van ons was, maar eigenlijk ook van mij moest komen, heb ik niet meer. Het is verraden, bevraagd en bespuugd. En nu sta ik hier met lege handen en een witheet hoofd. Boos, verdrietig en verslagen.

Maar wat kan ik doen? Mezelf verliezen in verdriet? Mezelf storten in iets anders? De hoop dat ik ooit iets terug ga zien van het geld is me eigenlijk wel vergaan. Net als de hoop dat ik ooit weer met haar zal spreken. De pijn die ik nu ervaar komt niet voort uit een gebrek aan vertrouwen van haar kant, maar uit een gebrek aan vertrouwen aan mijn kant.

Ik ben naïef en goed van vertrouwen, maar de krater die zij sloeg met haar bliksem raakte me dieper dan ik had verwacht en me van te voren had kunnen bedenken. Niet dat ik me er anders had tegen kunnen wapenen, maar misschien was ik wel minder dom geweest. Toen de flits zich terugtrok, nam het een stuk van mij mee. Iets wat ik niet zo maar terug zal zien.


Want ze wil mij niet meer spreken, ze wil me niet meer zien. Ze is te bang. Ze wilt of durft het niet, maar het kan niet anders zijn dan dat ze zich op de een of andere manier probeert te beschermen. Iets wat ze ook al deed toen we samen waren. Dingen doen soms pijn. Laat het je raken, want anders kan niets je meer raken. Ook de fijne flitsen niet.  

vrijdag

Deze week in de rubriek sociale paria's: Julien Blanc

Sociale paria's. We hebben er elke dag mee te maken. Ze zijn de posterboys van kranten, nieuwsreportages en je facebookwall. Ze worden genadeloos op je afgevuurd en veel ruimte voor subtiliteit is er niet. Een Geert Wilders, een Julien Assange of een Edward Snowden: het maakt niet uit. Je krijgt het voor je kiezen en moet de zin en de onzin van de dag maar slikken. Gelukkig ben ik er om wat nuance in je brein aan te brengen.

De paria van deze week is Julien Blanc. De media heeft ontzettend gesmuld van deze bad boy met koppen als “Saskia Noort zegt Nee tegen Julien Blanc” of het toepasselijke “Wat wij vrouwen écht willen, Julien Blanc.” Om een schijnbaar tegengeluid te laten horen was er dan ook nog “Versiercoach Julien Blanc bewijst vrouwen juist een dienst.” Dat is natuurlijk makkelijk scoren door respectievelijk Rtl Nieuws, Telegraaf en Nrc.nl: ik kan me niet veel mensen voorstellen die níet tegen aanranding en vernedering zijn.

Maar laten we nou eens kijken naar Julien Blanc die, voor de mensen die nog niet van hem gehoord hebben (wat ik vrij onwaarschijnlijk acht), eerder bekendheid vergaarde als pickup-artist. Hij staat onder andere in het befaamde boek The Game: een handboek voor de man die (nog) niet zo goed versieren kan. Kortom, Julien Blanc staat niet op zichzelf. Niet dat hij onderdeel is van een sekte die structureel vrouwen wil vernederen en aanranden (of is hij dat misschien wel?), maar hij representeert zeker een bepaald onderbuikgevoel in de samenleving waar we liever geen gehoor aan willen geven.

Hij is in één week het boegbeeld geworden van een grote groep jongens die zich onbegrepen voelen en hoogstwaarschijnlijk extreem seksueel gefrustreerd zijn. We kunnen grapjes maken over deze groep en ze afschilderen als stumpers die 'niets kunnen krijgen,' maar daar zit dan ook meteen het aard van het probleem. Het publieke persona Julien Blanc bestaat alleen bij de gratie van publiek onbegrip. De discussie, als daar al sprake van is, gaat alleen maar over of Blanc nou een ontzettend grote smeerlap of een smerige rotzak is. Inderdaad, er is niet echt een verschil.
Dit is Julien Blanc
Begrijp me niet verkeerd. Ik probeer absoluut niet goed te praten wat Julien Blanc doet en wat hij propageert. Maar door het hele fenomeen eenzijdig te benaderen doet men tekort aan de ernst van de situatie. Wanneer we met zijn allen Blanc criminaliseren en verbannen uit landen (Australië, het Verenigd Koninkrijk, Brazilië en de lijst wordt waarschijnlijk alleen maar groter) wordt het probleem waar hij nu de frontman van is niet minder groot.

Stiekem is Julien Blanc namelijk ontzettend succesvol. Hij is niet de enige die actief is in deze 'scène' en wanneer hij door de media door het slijk is heen gehaald en door alles en iedereen wordt uitgespuugd zijn we nog geen steek verder. Dan komt er iemand anders, die waarschijnlijk een beter social media manager is, en neemt de plek van Blanc over.

Blanc heeft op CNN zijn excuses aangeboden en daarmee lijkt de storm langzaamaan een beetje te gaan liggen. Eén van de grootste nieuwsstations ter wereld moest er aan te pas komen om het beweeglijke media-landschap tot bedaren te brengen en de aandacht te doen verschuiven. Dit onderwerp was immers uitgekauwd en wat weten we nu eigenlijk? Dat er een pickup artist verguisd is en dat een x aantal landen meteen op zijn/haar achterste poten stonden en hem niet meer binnen laten.

Fijn, maar wanneer gaan we het eens hebben over het sociale gezwel waar Blanc en consorten hun bestaan aan te danken hebben? De nadruk ligt op de parasieten. Maar zij leven bij de gratie van de dingen die niet bespreekbaar worden gemaakt zoals onzekerheid bij mannen, dominantie en de seksuele moraal.

zondag

Toeval bestaat niet

Toeval bestaat niet. Volgens sommigen dan. Ik denk namelijk van niet. Toeval bestaat wel.

Misschien een beetje verwarrend, maar het is een wederkerende gedachte verbonden aan het vraagstuk: 'bestaat toeval?' Afgelopen zomer ging ik naar Kroatië en heb me daar door een aantal boeken heen geworsteld en kwam op den duur tot het onvermijdelijke doch pijnlijke punt dat ik al mijn eigen meegenomen literatuur had verslonden. Ik kreeg een boek aangeboden van mijn toenmalige schoonmoeder.

Het boek ging over een man die op reis ging naar Peru en daar achter een manuscript aanging. Hij ging op jacht naar de negen regels die hem een beter mens zouden maken of weet ik veel wat. Het had iets te maken met een verbintenis met de energie die er op de aarde heerste en met een connectie met het goddelijke. Prima. Ik ben daar wel down mee.

Maar waar ik me bij het dichtslaan van het boek al direct mateloos aan irriteerde is het feit dat je voor de tiende, en natuurlijk de allerbelangrijkste regel, een ander boek moet lezen. Ja, goddammit, moet je gewoon nog een boek aanschaffen (of lenen) om dichterbij je eigen verlichting te komen. Waarom niet gewoon de tien regels neerpennen en die in een PDF'je ergens in het openbaar beschikbaar maken, zoals het internet, zodat iedereen ze altijd en overal kan lezen?

Het tegengeluid zou kunnen proclameren dat het gaat om de tocht naar de inzichten toe. De reis is dus onontbeerlijk. Maar waarom moet die reis dan zo lang duren? Kunnen we niet, net als in Interstellar, het ene wormhole inkruipen en dan via het andere einde er weer uitkomen? Wat boeit mij die hele reis nou?

Op dit moment helemaal niks. Dat heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat ik boos ben. Ik merk het nu ik dit aan het schrijven ben namelijk. In de Celestijnse Belofte (zoals het boek heet) wordt er ook nog al op gehamerd dat toeval niet bestaat, maar dat je wel moet open staan voor die voorbestemde momenten. Damn, je moet dus ook nog zelf iets doen. Je ogen open houden en vervolgens in actie schieten als er iets gebeurd.

Ik moet aan dit alles denken vanwege het meisje op de pont. Zij was in Peru geweest. En ze sms-te me laatst dat ze niet in toeval geloofde. Ik stuurde iets terug. Kreeg geen reactie. Nu ben ik boos. Moet ik dan wachten tot ik haar weer eens op straat tegenkom? Bij toeval? Rot op.

Daarnaast is het naar mijn mening té makkelijk om te zeggen dat toeval niet bestaat. Ik sprak haar niet toevallig aan, dat deed ik omdat ik meer van haar wilde. De mens is niet toevallig in zijn of haar daden, daar ben ik wel van overtuigd. Ik zou overigens helemaal gek worden als ik achter iedere '(on)toevalligheid' meer zou moeten zoeken. Wat zou het betekenen dat ik haar regelmatig op de pont zag? Helemaal niks, ze viel me gewoon op, bleef me bij en daardoor herkende ik haar iedere keer.

Uiteindelijk kwam het aan op tot actie overgaan. De besluiteloosheid doorbreken en er voor gaan, maar wat voor doel heeft het mogen dienen? Ik heb een deel van de reis meegemaakt en er op zich ook wel van genoten, maar als het hier bij blijft had ik het liever niet gedaan.

dinsdag

The End of Sitting

Gisteren deed ik mee aan een experiment op 'de Rots', een surrealistisch kantoorlandschap dat een einde moet maken aan ons suïcidale zitgedrag. Van zitten ga je namelijk eerder dood en zitten wordt in sommige kringen zelfs bestempeld als het nieuwe roken. Daarom hebben de gebroeders Rietveld en Arna Mackic van ontwerpstudio RAAAF de op de foto's afgebeelde kantoortuin gecreëerd.

Tijdens het experiment moesten we twee keer gedurende anderhalf uur werken aan een presentatie, waarin nog een verplichte pauze van tien minuten was verwerkt. We werden in twee groepen ingedeeld en één deel, wij, ging eerst naar een muf lokaal ergens op de Oudemanhuispoort werken aan onze eerste presentatie.

Vanzelfsprekend nodigde de het klassieke klaslokaal niet echt uit om a) samen te werken en b) je door de ruimte te verplaatsen terwijl je bezig was met je opdracht. Dit deel van het experiment werd, neem ik aan, gebruikt als controle voor de resultaten die de rots op zouden leveren.

Op de rots was er niet veel meer samenwerking, maar een vrij evenredige verdeling van mensen op het gehele landschap. Ik denk dat er tweemaal mensen van hun aanvankelijke positie zijn weggegaan om elders een prettigere houding te kunnen vinden, waar ik er één van was. Ik had een beetje spierpijn aan mijn benen van een voetbalwedstrijd de dag ervoor.

Of ik nu spierpijn had of niet, ik deed wat meer met mijn lichaam dan ik normaal zou doen als ik achter de computer zit. Nu liggen mijn benen bijvoorbeeld op het bureau en zit ik met mijn armen en nek naar het beeldscherm gericht, terwijl de rest van mijn lijf meer naar links wijzen. Tevens niet echt een goede houding me dunkt. Door te staan wordt je verplicht om een actieve houding aan te nemen. Ik kwam dan ook fitter van de rots af dan ik uit het muffe lokaal kwam.

Het lijkt zo logisch en daarom is het zo verbazingwekkend dat er nog zo veel conventionele kantoren zijn waarbij iedereen op zijn achterste zit en eigenlijk in een passieve en luie houding wordt gemasseerd.

The End of Sitting moet daar dus, zoals de naam al suggereert, een eind aan maken. Niet alleen maakt het gehakt van je zitgedrag, maar het zorgt er ook voor dat de werkomgeving veel meer voldoet aan de eisen die er tegenwoordig aan gesteld worden. Een kantoorlandschap zoals de rots kan hier aan bijdragen, maar de vraag is of het slechts bij een kunstinstallatie blijft of dat kantoren serieus bereidt zijn om met de houding van hun personeel te experimenteren.

Er zijn al steeds meer bureau's die omhoog gelift kunnen worden zodat je er in een staande positie aan kan werken, maar dan heeft de verandering nog maar betrekking tot één aspect van het 'probleem.' Het zitten is namelijk niet alleen het probleem, vind ik althans, maar ook de hele cultuur die rond het zitten is ontstaan.

Niet alleen onze ruggen raken namelijk vastgeroest, maar ten gevolge daarvan ook onze individuele gedragspatronen. De groepsdynamiek gaat op den duur een rigide structuur vertonen, terwijl het juist goed is om deze te doorbreken. Ik zeg niet dat de Rots een oplossing voor al onze problemen is, maar het laat ons zien hoe het ook anders kan en is daarmee een stap in de goede richting.

Lees verder op de Groene Amsterdammer en ga naar Looiersgracht nummer 60 in Amsterdam om het grijze gevaarte zelf te aanschouwen.

vrijdag

Het meisje van de pont 2.0

Op de fiets wist ik precies wat ik hier op papier wilde neerzetten. De gedachten stampten door mijn hoofd heen en bleven ritmisch heen en weer gaan gelijk aan mijn voeten die stevig doortrapten op de pedalen. Nu zit ik hier in deze afgesloten ruimte en mijn hoofd lijkt opeens gevangen te zijn in stilte en ik kan niet goed oproepen wat er daarstraks is gebeurt.

Feitelijk kan ik het wel. De droge feiten zijn dat ik haar, het meisje van de pont, weer heb gezien. Zij heeft mijn vorige blogpost over haarzelf gelezen en ze weet dat ik waarschijnlijk ook hier weer iets over ga schrijven, want ik heb het haar zelf verteld dat ik dat zou doen.

Vanavond zag ik haar weer. Al bij de pont zoals zij, en ikzelf, hadden verwacht. Niet geheel een onsymbolisch moment, maar daar werd niet bij stilgestaan. We gingen naar een café om wat te drinken en met elkaar te praten. Waar praat je over wanneer je vijf jaar lang blikken met elkaar hebt gewisseld waarvan jezelf dacht 'hé, hier zit volgens mij meer achter' en je opeens tegenover elkaar zit? Ja, over dingen.

Ik voelde me op zijn zachtst opgelaten. Na haar de laatste keer op de pont gezien te hebben kwam ik haar toevallig op de straat tegen terwijl ik samen met een vriend ergens lunch ging halen. Lekker belangrijk, maar ik sprak haar aan en zette haar redelijk voor het blok en confronteerde haar met het feit dat ze niets had teruggestuurd op mijn telefonisch berichtje. In dit korte gesprek besloten we elkaar te bellen.

Die avond pakte ik moedig mijn telefoon op. Ik werd herinnerd aan het feit dat ik haar eerder die dag had gezien doordat de zonsondergang de hemel rood kleurde. Vraag me niet waarom, maar daarom moest ik aan haar denken. In dat telefoongesprek spraken we af en merkte ik aan mezelf dat ik daarna helemaal ondersteboven was. Op een goede manier.

Maar tegelijkertijd voelde ik een interne drang naar behoudendheid. Ik zat verstrengeld in een worsteling met mezelf. De ene kant zei tegen me dat ik de noodrem moest loslaten en mijn gevoelens de vrije loop moest laten en alles op alles moest zetten en niet na moest denken over andere dingen en moest toegeven, uitademen, niet omkijken, tunnelvisie en gaan.

Dat is wat ik normaal zou doen. Maar iets in me is veranderd en ik weet nog niet zo goed wat. Ik wil op een bepaalde manier vrij zijn en me niet langer verschuilen in vluchtgedrag, hoewel het zo ontzettend aantrekkelijk is. En misschien doe ik dat nu ook eigenlijk wel, maar zit ik in een ontkenningsfase en wijs ik beschuldigend naar iets wat ik vroeger deed en mis ik waar ik nu voor aan het vluchten ben.

Maar wat doe ik nu dan of wat heb ik gedaan? Ik heb geen avances gemaakt, de stiltes die vielen niet proberen te vullen met slap gelul. We wisten allebei donders goed waarom we daar waren. Maar moeten we het daar de hele tijd over hebben? Nee. Mijn binnenste ging tekeer, maar ik wilde niet één kant de overhand geven en een overhaastte keuze maken.

Het leek even alsof er een soort onzekerheid zich meester van me probeerde te maken, maar ik probeerde het te omarmen. Alsof je tegen een wild roofdier zegt: 'doe nu maar even rustig, dan kan ik met je knuffelen.' Het kan. Ik zag het laatst op een filmpje op YouTube (dat trouwens mijn leven voor een groot deel heeft bepaald). Dus waarom zou ik het dat niet kunnen?

Misschien, en nu ben ik speculatief, gaat mijn interesse verder dan het uitzichtloos staren naar haar. Wil ik diep van binnen juist daar doorheen en zien wat er achter zit en meer horen over die specifieke yoga waar ze me even kort over vertelde, of wil ik haar vriend ontmoeten? Wat? Ja. Vertelde ze me nou dat haar beste film die ene was met die driehoeksverhouding? Hé? Wat? Ja.

Ik weet het niet, maar ik weet wel dat ik het wil weten.

donderdag

Who should I kill first?

Need not unstructured thoughts
Be put down uncluttered and uncut
To give a proper image
Of its thinker?

Girl laughing on the phone
Sitting in the canteen
She is not supposed to laugh
Maybe I should kill her

On the other hand (even though there is not an 'one the one hand')
I don't want to create a fuzz
Even though it becomes really provocative at this point
Maybe it will sooth me to think

About how I break her neck
Someone enters the canteen
Doing the Konijnendans
Maybe this annoys me even more

Now I've come to a point
Where I need to make a decision
Who should I kill first?
I guess an angry look might do the trick

But will it bring the message across?
I cannot make an example of them that way
And I am not sure that when I kill the dancer
That the one who laugs will automatically stop

Amusement is in the eye of the beholder
But I am certainly not amused at this point
I am frustrated to my core
And I feel the need to kick someone's teeth in

The dancer has left, so in fact my troubles
Have decreased by 50 procent
All I need to worry about is
How will I kill

Oh, she hung up the phone
Maybe everything will be alright
After all, I feel much better

Anyway, I will go. Bye.

Maybe I want to break you

Frantically racing my fingers across the keyboard
But I don't have anything to say
My body, that castle of bones
Gives residence to fury and fire

And even though I know
I cannot tame that internal dragon
I am restless and distraught
But what the fuck am I gonna do about it?

I jump, fall, tossle and turn
Constantly, but only on the inside
What is supposed to happen?
What will set me free?

I won't know until I bump into it
But why does it need to be something
Or someone else?
Am I not strong enough on my own?

I realize now that I am angry
Almost beyond control
Out to get stuff
And break it

Like you
Maybe I want to break you
Break you open and take everything out
Take everything you value and swallow it and keep it in my stomach

Not too sure whether that will make me happy though
But maybe I should follow my gut feeling
Which is telling me to fill myself
“Fill yourself motherfucker, so you don't feel empty.”

woensdag

Klim uit het beklaagdenbankje en ga over tot actie!

Na een bezoekje gebracht te hebben aan de Humanities Rally is het me goed duidelijk geworden dat er enerzijds veel opwinding is ontstaan onder studenten over de aankomende plannen om de geesteswetenschappen drastisch te hervormen. Aan de andere kant realiseer ik me ook dat die opwinding niet meer dan terecht is en dat de manier waarop er nu gereageerd wordt eigenlijk nog vrij gematigd is.

Tijdens de vergadering werden ook een aantal internationale studenten gehoord die vertelden dat soortgelijke plannen op het program stonden bij hun universiteit en dat zij tegen dezelfde problemen opliepen. Dit geeft meteen de ernst van de zaak een stuk beter weer dan had kunnen blijken uit de brief van de UvA-decaan Frank van Vree.

Want het is natuurlijk jammer dat de geesteswetenschappen ernstig zouden verkeuvelen in Amsterdam en dat daarmee de kleine talen niet meer geleerd zouden kunnen worden aan een universiteit in Nederland. Maar wat nog veel erger is, is dat het gaat om een internationale trend waarbij de geesteswetenschappen stelselmatig achtergesteld wordt om diverse redenen: het levert geen geld op, alumni zouden niet makkelijk aan een baan kunnen komen, en ga zo maar door.

Het lijkt er bijna op dat er meer aandacht besteed wordt aan het ontkennen van het nut van de humanities dan dat er gekeken wordt wat de geesteswetenschappen daadwerkelijk bijdragen.

Dit levert niet alleen een onzinnige discussie op waarbij de geesteswetenschappen, en de daarbij behorende geesteswetenschapper, zichzelf continue moeten verantwoorden, maar zorgt er ook voor dat er een vicieuze cirkel in gang gezet wordt.

Het begint ermee dat de geesteswetenschappen weinig aanzien genieten en minder financiële middelen tot hun beschikking hebben. Doordat er maar beperkte middelen voor handen zijn, kan men het onderwijs maar tot een bepaald niveau tillen. Er zijn beperkte PhD-posities, docenten hebben het ontzettend druk en er is dus automatisch minder tijd voor verdieping.

Er moet steeds meer samengegooid worden, om het geheel nog enigszins rendabel te maken, en daardoor wordt alles oppervlakkiger (en kun je uiteindelijk met je studie steeds minder). Dus om daar voor te compenseren wordt er nog meer bij elkaar gegooid, om de boel rendabel te houden (en kun je nóg minder met je studie).

Die vicieuze cirkel moet verbroken worden. De hervormingen gingen in eerste instantie stapsgewijs, van 8-8-4 naar massale hoorcolleges (die goedkoop zijn), tot de drastische hervorming die nu voor de deur staat. Uiteindelijk is het een stap te ver en dat schiet bij velen in het verkeerde keelgat. Want waar sommigen nog begrip op kunnen brengen voor het feit dat er ook wat geld verdiend moet worden, staat vrijwel niemand sympathiek tegenover het idee dat alles wat de geesteswetenschappen uniek maakt overboord wordt gegooid.

De hervormingen op de UvA zijn, eigenlijk, maar een praktisch gevolg van iets wat al veel langer aan de gang is. Namelijk een versobering van het onderwijs en een focus op monetair kapitaal, terwijl taal, zoals genoemd in een ander artikel, absoluut ook kapitaal is. Ik ga hier geen woorden vuil maken aan het verantwoorden van de geesteswetenschappen in het algemeen en talen in het bijzonder. De humanities hebben al te lang in het beklaagdenbankje gezeten en zichzelf moeten verdedigen.


Het moment is nu gekomen om in de aanval te gaan om niet alleen te voorkomen dat deze verandering in de UvA wordt doorgevoerd, maar er ook voor te zorgen dat de geesteswetenschappen binnen Nederland beschermd wordt en weer aanzien geniet. Daarnaast is het zaak om dit ook op internationaal niveau aan te kaarten, want zij zijn niet de enigen, maar dat betekent gelukkig
dus ook dat we niet alleen staan.

zaterdag

Everything you want to know about DIY masturbation


"Lube up well and enjoy!"
I don't necessarily have an unhealthy fascination for masturbation, at least not more than I care to admit, but it remains an interesting subject to say the least. It's easy to refrain to simple jokes in this matter, but I wouldn't want to beat around the bush too much. That is why I did some personal research into male masturbation (sorry ladies) and contacted an inspiring figure in the world of pleasure pertaining to the penis.

His name is Mr. Fefe (not his real name) and he is the founder and owner of the (in)famous website buildavagina.com. In an exclusive interview done by yours truly he reveals the secrets of the trade and the reasons behind building a website that is mainly concerned with reproducing the female genitalia.



Why the website?
"It is a simple fact that most men masturbate. I can’t give you the figures but I am sure that they exist if you care to look for them. I would be shocked to my core if it is less than 90% and very surprised if it is less than 95%. Surely it is higher? Men will masturbate even when they have regular sex with a partner. The biological imperative to reproduce requires that the man is ready and able to perform as soon as an opportunity presents itself. Our hormones produce a sex drive and an urge that allows us to do this if all is functioning as it should. In the heat and excitement of a new relationship it is possible to exhaust this urge naturally through regular love making (yes I’m old fashioned like that). That is fine but how many days, weeks, months of our life to we actually spend in that happy sated state? The basic sex drive may ebb and flow but is usually there and must be released somehow. I say ‘must’ but this is of course not strictly true. It is possible to abstain, and there may be a certain psychological buzz to be had from doing this, but the body will still give you that release naturally if you wait long enough (anyone had a wet dream lately?) Most men simply choose to release the pressure on their own terms, which is where masturbation comes in.

Fine, men masturbate. This is known but not really discussed openly. My personal view on this is that the ‘taboo’ comes down to basic biology and social status. If a man is ‘getting it’ 3 times a day then he is either one hell of a man or simply a lucky bastard. Either possibility is good for his prospects. Even though we know that most men masturbate, to admit to masturbating yourself is basically saying that you are NOT ‘one hell of a man’. Such an admission would be highly risky in most male societies where competition is rife and dominance leads to wider social success and ultimately more opportunities to have sex with a partner. This may not worry enlightened and emotionally mature individuals but that doesn’t alter the real or perceived risk. If things change it will be very slow. Obviously, it is now more socially acceptable for women to talk about their ‘sex toys’. In biological terms what have they got to lose? All it means is that they have not found a man who can satisfy them to the point of not needing a sex toy (leaving aside that sex toys can be used together). Stating this publically is hardly going to affect their chances in finding a mate.

So, why build a website that helps men with their masturbation? What sort of man would do such a thing? Pure altruism? I still chuckle to myself when I consider that, technically, I am in the sex industry. Me! A happily married middle-aged, middle management professional from Manchester with absolutely no history of getting involved in the ‘seedier’ side of life. And that is the point. I don’t see my website as seedy. I deliberately went about building something that was not vulgar or exploitative and that did not cater for the lowest common denominator. I am an educated man. I don’t believe that you need to be a teenager or puerile to be interested in this subject. Unfortunately, as you will see, this approach is somewhat at odds with one of the core purposes of the site. 


It's a fucking cucumber
A couple of years back the credit crunch and economy caught up with me. I found myself with time on my hands. I needed money and I needed a few new skills. Learning how to build and manage a website would be something that could help me in the future. I asked myself what industries made money. Sex and drugs came to mind but these are either illegal or immoral and it turns out that I am a deeply moral man. I asked the question, ‘are any parts of the sex industry non-exploitative?’ I considered terms like ‘ethically sourced free range porn’ (thanks to the TV show ‘Fresh Meat’ for that one). The only thing I could think of was masturbation. Certain Christian fundamentalists may not agree with me but I see masturbation as normal and healthy. I developed the following objectives.

1.            Make money

2.            Learn how to build and manage a website
3.            Have fun

I intended to make money from advertising but had no knowledge or experience of how this worked. You can teach yourself almost anything by referring to the web these days and so I slowly built up the skills needed for the website. Fun …. I wasn’t expecting it but actually it was. It was huge fun. As a teenager I experimented in reproducing the feeling of having sex with a real woman. As a young man I didn’t get as much of the real thing as I would have liked (which young men do?) and now as a married man I definitely don’t. I had bought some cheap commercial artificial vaginas previously, with mixed results, and had messed about with homemade vaginas.

Making your own artificial vagina is a challenge to get right. It takes imagination and creativity to use the materials around you or to design something and then go and source the materials. Men like challenges. Walking through the supermarket and looking at everyday products with your ‘builder’ hat on is great fun. Wondering whether the checkout lady can spot what your eclectic mix of items are for is also interesting, and unnerving when you realise that you have unconsciously arranged them in a certain way on the conveyer belt. 


Meet the Tunnel of Love
It is this stimulation of the big head that makes homemade artificial vaginas so much fun. The truth is that I have never got one to match the authentic feel of a commercial artificial vagina like a Fleshlight, although some have come close, but that is not the point. Not everyone has the money or the inclination to purchase one. Anyone can have a go at making their own.

I decided to build a website around this subject. Giving detailed instructions and principles to help people get on the right track or to inspire their own creativity. When I researched the market I found lots of people doing something similar but their content was utter rubbish. Their advice often had no chance of working and sometimes it was positively dangerous. It’s sole purpose was to drive traffic in and then on to the advertising. I decided to take a different approach. I give solid content and information to people who want that information. The irritating thing is that, although I have great page ranking, I know that the ‘junk’ websites are probably making good money while I barely cover my costs. But that is OK because I found another job and I only do this as a hobby. Basically my objectives have been reversed. Fun, website stuff, and then money."


donderdag

Het verband tussen Interstellar en Philae is niet te voorkomen


Het is een historisch moment voor de wetenschap en de ruimtevaart in het bijzonder. De Philaeverkenner die al tien jaar door de ruimte zweeft met de Rosettasonde is gisteren op de komeet 67P/Churyumov/Gerasimenko gelandt. Ook heb ik gisteren de film Interstellar van magiër Christopher Nolan gecheckt en ik kan het niet laten om de verbanden tussen de twee te maken.

Natuurlijk gaan ze beiden over ruimtevaart en over een belangrijke stap die gezet wordt door de mensheid, maar misschien dat het je nog niet helemaal duidelijk is waarom het slagen van de landing van de Philae zo belangrijk is.

NASA heeft zich een tijd terug voorgenomen om tegen 2030 een persoon op Mars neer te zetten. Vrij ambitieus project natuurlijk en alleen haalbaar als de juiste stappen ondernomen worden en men beslagen ten ijs gaat vooraleer bij de voordeur van onze rode zusterplaneet aan te bellen. Eén van die stappen is het verzamelen van data op een komeet die rond de maan heen vliegt.

Dus om het vrijwel onmogelijke te doen – een mens neerzetten op Mars – moet men eerst het schijnbaar onmogelijke doen: een komeet uit orbit trekken en vervolgens rond de maan laten draaien en dáár een stel mensen op neerzetten. Anything that can happen, will happen. Dus, gewoon om dat het kan, zal het ook gebeuren en lukken.


Dat is althans de strekking van Interstellar. Sorry als ik de film nu voor je lijk te spoilen, maar wat ik hier ook neer zal zetten zal nooit afbreuk kunnen doen aan de absolute pracht van de beelden en de kracht van het verhaal.

Waar science-fiction soms gebruik maakt van fantastische doch fantastieloze technologiën en fancy tierelantijntjes die niet echt onderbouwd worden is dat niet het geval bij Interstellar. Christopher Nolan heeft samengewerkt met een wetenschapper, die de regisseur in toom hield, om er voor te zorgen dat het Jerry Bruckheimer-gehalte tot een minimum beperkt blijft.

Dit zorgt er voor dat de film doorspekt is van verschillende lagen die ook daadwerkelijk toegankelijk zijn doordat je niet wordt afgestoten door een overmate aan bullshit. Als kijker heb je dus ook makkelijk toegang tot een soort centrale boodschap die gedestilleerd kan worden uit de drie-uur-durende ruimte-opera.

Ik weet dat je voorzichtig moet zijn met het trekken van voorbarige conclusies, maar Nolan lijkt iets heel duidelijk te willen maken aan de kijker: wij, als mensen, zijn tot alles in staat. En als je ziet hoe meesterlijk de regisseur alles bij elkaar heeft gevoegd, en tegelijkertijd schaamteloos refereert naar zijn eigen voorgaande oeuvre (denk Inception) en ook nog eens eer doet aan de klassiekers waar zijn sci-fi flick op geïnspireerd zijn, dan kun je niet anders dan jezelf bedenken dat de mensheid tot heel bijzondere dingen in staat is.

De inhoud van de film wijkt niet zo ontzettend veel af van het toekomstige plan van NASA, op wat gaten na dan, maar zijn beide gericht op het overleven van de mensheid. Wat daar voor nodig is lijkt Nolan al op een subtiele manier duidelijk te maken en dat is een ongebreidelde overlevingsdrang die gepaard gaat met liefde. Misschien een onconventioneel huwelijk, maar de film maakt duidelijk dat het niet zo is. Checken dus.

maandag

Marilyn Manson is een meesterlijk rolmodel

Deze weken volg ik een Masterclass for Quarterlifes. Een zelfstandig initiatief dat er op gericht is om quarterlifes bij elkaar te brengen en te laten discussiëren over keuzestress en andere zaken waar je tegen aanloopt als je begin twintig bent (ben ik niet meer, ik weet het). Ik had me voornamelijk aangemeld om van gedachten te wisselen met anderen over de zaken des levens en om mensen te ontmoeten. Centraal aan die gedachte staat dat ik graag bestaande denkbeelden in mijn hoofd overhoop gooi en waar nodig vervang met nieuwe aannames en twijfels.
Voor morgen moet ik een aantal vragen beantwoorden en daarbij onder andere aangeven wie mijn rolmodel is. Ik kan me nog herinneren dat ik eenzelfde vraag moest beantwoorden toen ik nog op de middelbare school zat voor levensbeschouwing en daarom moest ik niet geheel verrassend denken aan wie ik destijds, en eigenlijk nu nog steeds, beschouwde als mijn rolmodel: Marilyn Manson. Hieronder ga ik verder op de vraag 'Wie is mijn rolmodel?' in.
Bij de meesten staat Marilyn Manson bekend als de provocerende rockster die de grenzen van het moreel acceptabele opzoekt en daar vaak ook overheen lijkt te gaan. Voor mij symboliseerde hij een bepaalde mentaliteit die inhield dat je je niet al te veel van anderen hun mening moest aantrekken.
Maar door de jaren heen ben ik ook anders naar Brian Warner (de 'echte' naam van de artiest) gaan kijken en inspireert hij me op diverse vlakken, namelijk de performativiteit van identiteit, want wat is er echt aan de artiest en wat is slechts een deel van de show die continue door lijkt te gaan? En in hoeverre durf je jezelf te geven voor een, in mijn ogen, nobel streven.
Deze artiest staat voor mij dus ook voor een gedrevenheid. Een bepaalde drive die voortkomt uit het verlangen om aan de rest van de wereld te laten zien dat niet iedereen hetzelfde is en dat degenen die anders zijn dan anderen er niet alleen voor staan. In deze queeste bevraagt de artiest bestaande aannames waar onze samenleving soms prat op gaat, zoals de manier waarop iemand er volgens de geldende normen uit hoort te zien, maar ook wat voor gedragscodes er gehanteerd moeten worden binnen een gemeenschap.
Hij heeft bijna een Nietzscheaanse benadering op de wereld en dat geeft een bepaalde vrijheid, maar legt ook de verantwoordelijkheid bij het individu. Dat is iets wat ik zelf ook ambieer: verantwoordelijkheid nemen voor mijn daden en blijven reflecteren over hoe ik mezelf en de wereld om me heen kan verbeteren. Daarom is Marilyn Manson mijn rolmodel. 

Dat is in het kort hoe ik mijn keuze heb verantwoordt, maar dat is een vrij kale weergave van wat er schuil gaat achter het personage/persoon Marilyn Manson. Want wat misschien nog veel interessanter is wat daar vervolgens uit voort komt, zoals zijn muziek en de kunst die hij creëert en gebruikt om commentaar te geven op de consumptie-maatschappij, op acceptatie, drugsgebruik en ga zo maar door.

Het beste is om het zelf te aanschouwen en daarom zal ik je hier voorzien van een kleine selectie van  visuele kunstwerken. Struin vervolgens gerust YouTube af om je verder te informeren over deze inspirerende artiest.

zondag

I may have discovered the meaning of life

The jump from death to life is easily made. At least in terms of antonyms. The actual thing still has to happen, not including the kiss of life. The two are intricately connected so that when you say the one thing, you also imply the other. Nothing new here, but when thinking about death the question 'what the fuck do I want to do with my life?' automatically pops up.

There's not a bucket list of things I want to do before I die. I mean I can probably think of some things, but for me the most important thing would be social connection. It probably relates to fear as well, because my biggest fear is isolation.

But what is also related to that, and which is probably a more positive perspective, is love. Now I don't want to get into the very essence of love, because I don't think I would be able to put my finger on it. But what it means to me is having a connection to someone else through a bond of trust and understanding. That is what I am looking for.

So, in my recent existence as a bachelor I at first anticipated an onslaught of sexual (and shallow) adventures, but it didn't happen. I doesn't mean that I have lost my desire for physical contact with the opposite sex, or the same sex (it's still a work in progress I guess), but I don't want it to end there.

What a bliss it is to just cuddle and kiss and it may sound stupid, because other people may know this already for years and years, but as I grow older I seem to need this more and more. Maybe it's just that I am better able to express myself over the years and make sure that I get what I want, or maybe I mistook this desire for an enormous libido in the past.

Whatever the reason is, I feel this is universal and applies not only to me. Some might say that love is an illusion and probably a leftist invention that masks the true nature of sex or whatever. And they may be right, love may be an invention, but that's the great thing about being human. You can come up with an abstract notion, like love and believe in its existence and even make your whole life orbit around this particular concept. Because why not?

All the meanings and beliefs that are attached to it, actually make it meaningful. We don't come into this world with a set of rules, at least not in my book, and that's why we have to be careful with what we say and do. We create the world around us, both literally and in spirit, but there's always the danger of crisis.

Restraints, assumptions and a lack of trust and good faith cause crises. But only creativity can overcome these. Learn to understand what you want and don't wait or hesitate to get it. It's about finding a way. That's what I try to do. I think I start to appreciate that others want the same thing as I do and that we can only do it together.

So perhaps creativity is closely knit to love, because the latter concept is so fluid we have to constantly think about how we apply it to the world around us. How do we express love? There are conventions, but some things cannot be explained and in those cases only your guts can guide you.

vrijdag

Hoe Darren Aronofsky je helpt met de dood

The Fountain is een onvolprezen meesterwerk. Darren Aronofsky, onder andere bekend van Requiem for a Dream, slaat de spijker precies op de kop en raakt de kijker waar het het meest pijn doet: de angst voor de dood.

In drie aan elkaar gerelateerde verhaallijnen doet Aronofsky de menselijke zoektocht naar het eeuwige leven uit de doeken. De lijnen zijn gesitueerd in het verleden, heden en in de toekomst en in ieder van hen is de hoofdrol weggelegd voor Hugh Jackman die een glansrijke acteerprestatie aflevert.

De verhalen komen niet bij elkaar op een gegeven moment, maar zijn in tegenstelling tot wat de chronologie zou doen vermoeden, al met elkaar verbonden vanaf de allereerste minuut. Daarom kost het in het begin van de film misschien moeite om precies te weten wat er gaande is en hoe de verhalen met elkaar verbonden zijn.

Diegenen die het geduld op kunnen brengen, en kunnen leven met het feit dat niet alles altijd even duidelijk is, zullen rijkelijk beloond worden. De film werkt namelijk naar één punt toe terwijl de Hugh Jackman's van de drie verschillende periode's afstormen naar de onsterfelijkheid.

Het beeld van onsterfelijkheid dat Aronofsky voor zijn kijker schetst is niet zwart-wit en varieert juist van periode tot periode. Zo wordt het abstracte concept conreet gemaakt door de boom des levens of door een kuur tegen de ziekte die de dood heet. Maar daar wordt ook iets heel anders tegenovergesteld, namelijk onsterfelijkheid door een gevoel van éénheid met het universum.

Het verhaal in het heden is waar de rest omheen lijkt te draaien. Rachel Weisz, de terminaal zieke vrouw van Jackman, begint langzamerhand vrede te hebben met haar onvermijdelijke einde. Een moeilijk te spelen stuk, maar ze doet het met verve. Tijdens haar acceptatieproces schrijft ze een boek, waarvan ze wil dat haar man het uiteindelijk afschrijft. In het boek komen de verschillende verhalen naar voren en zo worden de verschillende lijnen losjes aan elkaar verbonden.

Jackman accepteert in eerste instantie het noodlottige einde van zijn vrouw niet en houdt halsstarrig vast aan het vinden van een oplossing. Daardoor raakt hij verstrengeld in een dilemma, want moet hij een kuur vinden voor zijn vrouw, of moet hij samen met haar genieten van de momenten die ze nog hebben en haar bijstaan door zijn aanwezigheid?

Dit is pijnlijk en door de film heen maakt Jackman een bepaalde groei door (die ongetwijfeld vergelijkbaar is met het acceptatieproces waar zijn vrouw mee te kampen heeft) en dat maakt de film wat mij betreft onovertroffen. De dood wordt gedurende de film namelijk niet eenzijdig neergezet als een onvermijdelijk einde, maar als iets ontastbaars dat zin geeft aan het leven.

Door een beeld van de dood te schetsen door de jaren heen laat Aronofsky zien dat het ons als mensen verbindt. Het is een tijdloos gegeven dat, ondanks dat onsterfelijkheid dichterbij lijkt dan ooit, we als mensen moeten blijven accepteren en mee om moeten gaan.

In de film wordt dit gegeven verhuld in een cyclus, waarin het einde ook weer de aanzet is voor een begin. Aronofsky grijpt hier terug naar Mayaanse religie, maar dat is voor het grotere geheel misschien niet relevant. Wat er voor mij absoluut uitspringt is de verpletterende apotheose aan het einde van de film.
De schitterende muziek van Clint Mansell werkt samen met de duistere cinematografie naar dit ene punt. Samen met de tranen en je ingehouden adem vliegt opeens alles eruit. De kleuren spatten van het beeldscherm terwijl een kale Hugh Jackman naar de oneindigheid vliegt en je overrompeld wordt door goddelijke klanken. Katharsis. Je voelt je na de film herboren en Aronofsky zorgt ervoor dat een deel van je angst voor de dood afsterft. Mocht je The Fountain nog niet hebben gezien, dan raad ik je met klem aan om dat zo snel mogelijk te doen. Het is van levensbelang.
                           

woensdag

Het Bungehuis en het verlies van mijn bedevaartsoord

Lege ruimte. Waar nu een ziel zit, zal straks een gat zijn dat gevuld zal worden met service. Roomservice, customer service, hospitality service, service service service. De student wordt wederom afgeserveerd en mag het doen met de kruimeltjes die de hotelgangers van de samenleving kunnen missen.

Binnenkort zal er een tijdperk vergaan en het gaat me aan het hart dat het Bungehuis straks niet meer in haar huidige hoedanigheid zal bestaan. Hier liggen herinneringen begraven die ik naast de fundering van het gebouw heb neergelegd en wanneer mijn faculteit niet langer meer mijn faculteit is, ben ik een belangrijk bedevaartsoord kwijt.

Hier heb ik een grote liefde ontdekt, die van anderen zien opbloeien en mijn passie gevonden. Hier heb ik lezingen bijgewoond, discussies gehad en mijn stem ontwikkeld. De laatste tijd zit ik hier weer steeds vaker. Het Bungehuis heeft een vreemde aantrekkingskracht op mij, want waarom zou ik in die slecht geventileerde, slecht verlichtte kantine willen zitten die ingericht is als een McDonalds?

Omdat het een stukje van mij is. Straks zal er een stukje van mij onvrijwillig afsterven omdat ik dan hier niet zomaar meer naar binnen kan lopen en kan zwaaien naar de beveiliger en kan plaats nemen in deze kunstmatige baarmoeder die de kantine heet.

Daarom ben ik verdrietig en boos. In mijn hoofd wellen vragen op zoals 'waarom moeten ze juist het Bungehuis verpatsen?' maar diep van binnen weet ik ook wel dat mijn faculteit niet het enige slachtoffer is van een nieuwe wind die er door de UvA waait. De universiteit wordt uitgekleed.

Een rijk, inspirerend gebouw met karakter wordt ingeleverd zodat toeristen allemaal een deel van de hospitality experience mee naar huis kunnen nemen of gebruik kunnen maken van de excellente service die de desbetreffende uitbater te bieden heeft. Het Bungehuis is dan slechts een lege huls.

Ik kan me er nog wel verder over opwinden, maar dat heeft niet heel veel zin. Rationeel gezien valt er misschien ook weinig tegen in te brengen. Het Bungehuis is niet meer geschikt voor de eisen die er gesteld worden aan de academische wereld: openheid, transparantie, netwerken en nog meer verkooppraatjes.

In het Science Park staat dat natuurlijk voorop: een grote hal waar uiteindelijk overal glazen wanden aangebracht moesten worden omdat men helemaal gek werd van al die openheid. Wanneer je beneden staat hoef je maar een oprisping te krijgen en de onderzoeksmedewerkers op de bovenste verdieping kunnen het horen.

Geborgenheid, nichés en onlogische constructies, dat is waar sommige mensen juist bij gedijen. De openheid die de UvA aanhangt kan juist verstikkend werken, maar nee, alles moet uniform gemaakt worden en gelijk worden getrokken. 8-8-4, fusies van kleine studies en het bij elkaar brengen van universiteitsgebouwen.

Ik geef eerlijk toe dat ik eigenlijk egoïstisch ben. Mijn gevoel gaat voornamelijk uit naar het gemis dat ik weldra zal voelen en de achterliggende trend kan me niet zo veel meer schelen. Ik studeer immers niet meer en ben in het dagelijks leven met heel andere dingen bezig.

Maar toch, er zal altijd het verlangen blijven om mijn bedevaartsoord af en toe te bezoeken. Of in ieder geval de mogelijkheid te hebben om hier binnen te stappen zonder hospitality of service af te hoeven nemen. Dat zal helaas niet gaan, dus vaarwel Bungehuis, ik zal altijd van je blijven houden.

zondag

Een verwarde achtervolging

Vandaag ben ik een aantal mensen gevolgd. Ergens op de ring van Antwerpen viel me een drietal op en ik besloot een tijdje achter ze te rijden. Op den duur gingen ze richting Tilburg en ze reden al op de afrit voor ik het goed en wel door had. In een opwelling sloeg ik mijn stuur om en volgde ze helemaal tot hun eerste bestemming.

Het was ergens in een bos en ik moest serieus moeite doen om niet al te veel op te vallen. Ze gingen een gebouw binnen en kwamen even later naar buiten met een man in een rolstoel. Gezamenlijk liepen ze een stuk over het terrein en gingen een café binnen. Daar dronken ze wat en vervolgens ging de kleine stoet weer via dezelfde weg terug.

Ik weet niet zo goed wat ik er van moest denken. Niet zo zeer van wat ze daar deden, maar waarom ik opeens zo geobsedeerd was geraakt door hun hele doen en laten. Ik kon het niet loslaten en ging terug naar de auto waar ik een kort durende interne strijd aan het uitvechten was. Moest ik nou gewoon weer verder gaan of wachten tot ze ergens anders naartoe zouden gaan en ze verder volgen? Al snel kwamen ze naar buiten, stapten ze in de auto en reden ze weg.

Natuurlijk kon ik het niet laten om ze verder te volgen. Dit keer reden we richting Breda. Volgens mij was het een bejaardentehuis. Ik parkeerde mijn auto op zo'n manier dat ze me niet konden zien. Ze gingen het gebouw binnen, maar ik durfde ze echt niet te volgen. Al snel zag ik via mijn voorruit dat ze de kamer waar ik op uit keek waren binnen gelopen. Er leek verder niemand te zijn.

Eén van hen, een vrouw van rond de vijftig, leek met iemand te spreken die ik niet kon zien. Even later kwam daar verandering in, doordat het hoofdeind van het bed omhoog kwam. Daar zag ik het gezicht van een vrouw die rond de negentig geweest moet zijn. Ze had een glimlach op haar gezicht, maar keek een beetje slaperig uit haar ogen.

Heel lang gebeurde er niets. De drie mensen die op bezoek waren zaten te lezen en de vrouw die op bed lag was weer ingedut. Na iets langer dan een uur stond het gezelschap op en zei gedag tegen de vrouw op het bed. Ik besloot ze daarna niet meer te volgen, maar naar huis te rijden.

Nu zit ik hier en voel ik me verward en weet ik niet zo goed wat ik heb gezien of wat ik er mee moet.

zaterdag

Een zilveren zee van spinnenwebben

Photo courtesy by Job van den Reijen
Vanochtend kwam ik terug bij mijn ouderlijk huis in Zeeuws-Vlaanderen na een nacht doorgezakt te hebben met een aantal vrienden. Door de warme maand die we achter de rug hebben zijn veel insecten niet doodgevroren waar dat normaal wel gebeurd zou zijn. Eén van de gevolgen daarvan zijn een overvloed aan minuscule spinnetjes die weelderig over het platteland heen spinnen.

Het resultaat is een zilverachtige zee van zijden draadjes die meedeinen met de wind en daardoor lijken te golven. Het vliegenvangnet van de geleedpotigen heeft altijd indruk op me gemaakt, zeker wanneer het web dauwdruppels vasthoudt en iedere individuele draad te zien is.

De kleine spinnetjes maken geen webben waarvan de draden individueel te herkennen zijn, maar lijken met zijn allen samen te werken om zo een nog groter geheel te creëren: een transparant deken die de aarde zorgvuldig bedekt en extra glans geeft.

Normaal gezien zou ik nu zoeken naar een analogie en proberen deze zo goed mogelijk te formuleren, maar waar ik vandaag mee bezig was in mijn hoofd lijkt zich er niet voor te lenen. Ik denk bijvoorbeeld niet dat mensen op eenzelfde manier samenwerken en de aanblik van dit natuurlijke mirakel gaf me ook niet een plotseling inzicht in de werking van het universum.

Mijn fantasie liet me niet in de steek, maar sommige dingen zijn op zichzelf al zo mooi dat er geen extra verhaal achter hoeft te zitten. Die zilveren zee straalde een rust uit waar ik niks achter zocht, misschien omdat deze transparant was. Wanneer ik naar de voorkant keek, kon ik namelijk ook de achterkant zien en datgene dat het bedekte.

Zouden sommige mensen ook zo werken? Niet dat je dwars door ze heen kijkt, maar dat je iemand kan leren kennen simpelweg door naar ze te kijken. Dat wanneer je de voorkant ziet ook direct hetgeen te zien krijgt dat er achter ligt. 

Daar op verder gaand: zou het zo zijn dat wanneer ik me open stel, andere mensen om me heen geneigd zijn om hetzelfde te doen? Ik voel me prettiger wanneer ik mezelf kan zijn en ik heb het gevoel dat ik meer mezelf ben wanneer ik open ben naar anderen toe. Zouden zij er ook zo over denken? 

De spinnen maakt het helemaal niets uit wat ik van ze denk of welke vragen ze in me oproepen of wat voor conclusies ik aan hun web verbindt. Zij gaan rustig door waar ze mee bezig waren en bouwen nijverig verder aan hun zilveren zee. Wanneer de wind waait, dansen ze vanzelf mee en misschien moet ik dat ook maar wat meer gaan doen.

dinsdag

Mijn sollicitatiebrief aan Keplar Agency

//English follows Dutch//
Gisteren heb ik gesolliciteerd bij Keplar Agency. Op hun website hadden ze vermeld dat als je ze een bericht via e-mail zou sturen dat je er dan een gedicht bij moest doen. Zo geschiedde, mijn vraag aan jou is, zou je mij aannemen? De functie is als copywriter en is hier terug te vinden.

Yesterday I applied for a job at Keplar Agency. On their website it was stated that if you would send them a message via e-mail you'd have to include a poem. So I wrote and included the one underneath. My question to you is, would you hire me? The function is as a copywriter and can be found back on their website.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Always take your pen with you
Just in your hand or your head
Take a look around the world
And simply take a small Copy

Write fearlessly and with ease
Don't strain your muscles
While you discover things and thoughts
Because injury we can all do Without

Everywhere you go
You see something new
And you'll see once you're free
That there is no more left or Right

So Stuff takes on new shapes
And you are not the same
As you were yesterday
Isn't that Interesting?

Of course, you will change
No matter what you think or do
But when you use your brain
You determine the Terrain

'Magic', some might say
But I think it's quite rational
Put your pen on the map
And set sail to meet your Equals

Evolves: the world evolves around you
But some exit the atmosphere and revolve
Around the world, only they can come
And make the perfect Ring

Dear ...,

Worshipping words is what I do all day and every day. And even though my love for these letter arrangements comes without limits, I sometimes also like to whip words and put them where I think they belong.

Writing has always been a passion I feel very strongly about. It's a skill I have ardently trained and developed by simply doing it a lot. I've written a travel journal of two-hundred pages in a month, filled several blogs with my blurbs, created hundreds of poems, reported for VICE Media and I am nowhere near finished with putting my last words on paper. I am not the kind of person who can easily sit at home and be content with the world around him. Things have to change, things have to be written down.

Words have power. The sophists in Old Greece knew it, George Orwell knew it and this knowledge has not gone to waste: we still know it. Words create worlds and have the power to move people. How we use words determines who we are, what we do and what we feel. The better you adapt to your verbal environment the more apt you are to play an important role in it. It's a simple matter of survival. In this joyful struggle I come equipped with the power to persuade, the energy to empathize and the persistence to push forward.

I believe that together with Keplar Agency I can discover and go beyond existing borders. Last year I have acquired a lot of professional writing experience in my internship at VICE. In my work as a freelancer for MO Group International I have learned to become a copywriter who can cope with wishes, demands and deadlines. Currently I am looking for a new challenge in an environment that values creativity and commitment. I hope your agency can provide this.

What I will bring with me is a critical eye that is easily able to spot quality. I am very social, always open for critique and most critical of my own work. I learn fast and I always try to excel in the things I do. I am able to keep track of long-term goals even though I keep track of each and every detail along the way.

I hope the above has been able to convince you to invite me for a personal job interview. I would really like to hear from you.

maandag

Dora en Duinrell

De cirkel is rond. Ik begon bij profielfoto's, ging met de pont naar de overkant om daar even halt te houden bij het mooiste meisje die ik ken om vervolgens weer terug te komen bij het begin van dit alles. Ik zit hier nu met mijn exhibitionistische zelf. Alleen, in een huis waar de helft van de spullen weg zijn omdat ze aan een andere bewoner toebehoren.

Zij was de aanzet van dit alles, al weet ze dat zelf misschien niet. Ik probeerde mezelf heel snel een weg te banen, te schrijven, te vrijen, te drugs-gebruiken, te drinken, maar niets hielp. Wat ik ook doe om mijn verlies, en het daarbij behorende liefdesverdriet te vermijden, niets helpt. Dit weekend, een familie-weekend in Duinrell, heb ik het in mijn hoofd stellig proberen te ontkennen, maar ik kom er niet onderuit.

Die twee dagen waren gevuld met waterglijbanen, een rodelbaan die bleef stilstaan en een woordenstroom in mijn hoofd. Het ging alle kanten op en het voelde bijna alsof ik in een donkere tunnel met water zat en de bochten niet kon zien aankomen. Het enige wat ik kon doen was de rit uitzitten en gedesoriënteerd beneden aankomen en aldaar het chloor uit mijn neus blazen.

Het kon niet anders zijn dan dat het water op den duur tot rust zou komen en ik in het wateroppervlak naar mijn spiegelbeeld zou moeten kijken. Ik kon wel kinderachtig met mijn handen blijven slaan en er voor zorgen dat ik mezelf niet hoefde aan te kijken, maar ik was na zo veel tijd eigenlijk wel benieuwd geworden.

Want hoe hard ik ook roep dat de tweeënhalf-jarige relatie waar ik inzat niet hetgeen was wat ik wilde, was dat het ook juist wel. Iets in mij wilde samen zijn met haar, mijn leven met haar delen en dromen over de toekomst waarin zij een belangrijke rol zou spelen. Waar is die persoon nu gebleven?

Ik vermoed dat hij zich heeft teruggetrokken. Misschien is dat wel even goed, maar uiteindelijk moet ik weer vrienden met hem worden, want ja, hij is nu eenmaal een onderdeel van mij. Hij zit in me en vecht nu waarschijnlijk met de wolf van binnen die al die tijd op dieet is geweest en nu het roer over wil nemen. Misschien laat ik hem wel een beetje spelen.

Er moet een balans zijn natuurlijk. Als in alles. Ik heb de afgelopen jaren te veel over me heen laten lopen. Niet boos willen zijn. Te aardig willen doen. Op die manier heb ik ook een bubbel gebouwd in mijn recentelijk op de klippen gelopen relatie. Ik wilde ons beschermen tegen de buitenwereld, maar binnen in de bubbel was het ook niet altijd koek en ei.

Nee, de bubbel werd soms lek geprikt en dan kregen we beiden natuurlijk zeepsop in ons ogen. Hè, vervelend! Uiteindelijk wilde ik het niet meer, was de bellenblaas op en besloot ik om er een eind aan te maken. Maar dit weekend had ik het zwaar en deed ik er in eerste instantie alles aan om er maar niet aan te hoeven denken.

Er is toch een gat ergens in mij waar zij eerst zat. In eerste instantie wilde ik het gat vullen. Snel, efficiënt en zonder al te veel pijn en moeite. Met seks en aandacht van anderen (vrouwen), maar ik weet dat het op de lange termijn niet werkt. Op den duur moet ik onder ogen zien wat ik mis.

Ik mis haar. Ik kan er voor mezelf om heen draaien en net doen alsof alles kut en verkeerd was aan onze relatie, maar dat was simpelweg niet zo. De eerste keer dat we elkaar leerden kennen, de blikken die we wisselden, hoe we met elkaar konden stoeien en gek doen. Dat mag en kan ik nooit vergeten. Gelukkig niet.