Het meisje van de pont 2.0

Op de fiets wist ik precies wat ik hier op papier wilde neerzetten. De gedachten stampten door mijn hoofd heen en bleven ritmisch heen en weer gaan gelijk aan mijn voeten die stevig doortrapten op de pedalen. Nu zit ik hier in deze afgesloten ruimte en mijn hoofd lijkt opeens gevangen te zijn in stilte en ik kan niet goed oproepen wat er daarstraks is gebeurt.

Feitelijk kan ik het wel. De droge feiten zijn dat ik haar, het meisje van de pont, weer heb gezien. Zij heeft mijn vorige blogpost over haarzelf gelezen en ze weet dat ik waarschijnlijk ook hier weer iets over ga schrijven, want ik heb het haar zelf verteld dat ik dat zou doen.

Vanavond zag ik haar weer. Al bij de pont zoals zij, en ikzelf, hadden verwacht. Niet geheel een onsymbolisch moment, maar daar werd niet bij stilgestaan. We gingen naar een café om wat te drinken en met elkaar te praten. Waar praat je over wanneer je vijf jaar lang blikken met elkaar hebt gewisseld waarvan jezelf dacht 'hé, hier zit volgens mij meer achter' en je opeens tegenover elkaar zit? Ja, over dingen.

Ik voelde me op zijn zachtst opgelaten. Na haar de laatste keer op de pont gezien te hebben kwam ik haar toevallig op de straat tegen terwijl ik samen met een vriend ergens lunch ging halen. Lekker belangrijk, maar ik sprak haar aan en zette haar redelijk voor het blok en confronteerde haar met het feit dat ze niets had teruggestuurd op mijn telefonisch berichtje. In dit korte gesprek besloten we elkaar te bellen.

Die avond pakte ik moedig mijn telefoon op. Ik werd herinnerd aan het feit dat ik haar eerder die dag had gezien doordat de zonsondergang de hemel rood kleurde. Vraag me niet waarom, maar daarom moest ik aan haar denken. In dat telefoongesprek spraken we af en merkte ik aan mezelf dat ik daarna helemaal ondersteboven was. Op een goede manier.

Maar tegelijkertijd voelde ik een interne drang naar behoudendheid. Ik zat verstrengeld in een worsteling met mezelf. De ene kant zei tegen me dat ik de noodrem moest loslaten en mijn gevoelens de vrije loop moest laten en alles op alles moest zetten en niet na moest denken over andere dingen en moest toegeven, uitademen, niet omkijken, tunnelvisie en gaan.

Dat is wat ik normaal zou doen. Maar iets in me is veranderd en ik weet nog niet zo goed wat. Ik wil op een bepaalde manier vrij zijn en me niet langer verschuilen in vluchtgedrag, hoewel het zo ontzettend aantrekkelijk is. En misschien doe ik dat nu ook eigenlijk wel, maar zit ik in een ontkenningsfase en wijs ik beschuldigend naar iets wat ik vroeger deed en mis ik waar ik nu voor aan het vluchten ben.

Maar wat doe ik nu dan of wat heb ik gedaan? Ik heb geen avances gemaakt, de stiltes die vielen niet proberen te vullen met slap gelul. We wisten allebei donders goed waarom we daar waren. Maar moeten we het daar de hele tijd over hebben? Nee. Mijn binnenste ging tekeer, maar ik wilde niet één kant de overhand geven en een overhaastte keuze maken.

Het leek even alsof er een soort onzekerheid zich meester van me probeerde te maken, maar ik probeerde het te omarmen. Alsof je tegen een wild roofdier zegt: 'doe nu maar even rustig, dan kan ik met je knuffelen.' Het kan. Ik zag het laatst op een filmpje op YouTube (dat trouwens mijn leven voor een groot deel heeft bepaald). Dus waarom zou ik het dat niet kunnen?

Misschien, en nu ben ik speculatief, gaat mijn interesse verder dan het uitzichtloos staren naar haar. Wil ik diep van binnen juist daar doorheen en zien wat er achter zit en meer horen over die specifieke yoga waar ze me even kort over vertelde, of wil ik haar vriend ontmoeten? Wat? Ja. Vertelde ze me nou dat haar beste film die ene was met die driehoeksverhouding? Hé? Wat? Ja.

Ik weet het niet, maar ik weet wel dat ik het wil weten.