Toeval bestaat niet. Volgens sommigen dan. Ik denk namelijk van niet. Toeval bestaat wel.
Misschien een beetje verwarrend, maar het is een wederkerende gedachte verbonden aan het vraagstuk: 'bestaat toeval?' Afgelopen zomer ging ik naar Kroatië en heb me daar door een aantal boeken heen geworsteld en kwam op den duur tot het onvermijdelijke doch pijnlijke punt dat ik al mijn eigen meegenomen literatuur had verslonden. Ik kreeg een boek aangeboden van mijn toenmalige schoonmoeder.
Het boek ging over een man die op reis ging naar Peru en daar achter een manuscript aanging. Hij ging op jacht naar de negen regels die hem een beter mens zouden maken of weet ik veel wat. Het had iets te maken met een verbintenis met de energie die er op de aarde heerste en met een connectie met het goddelijke. Prima. Ik ben daar wel down mee.
Maar waar ik me bij het dichtslaan van het boek al direct mateloos aan irriteerde is het feit dat je voor de tiende, en natuurlijk de allerbelangrijkste regel, een ander boek moet lezen. Ja, goddammit, moet je gewoon nog een boek aanschaffen (of lenen) om dichterbij je eigen verlichting te komen. Waarom niet gewoon de tien regels neerpennen en die in een PDF'je ergens in het openbaar beschikbaar maken, zoals het internet, zodat iedereen ze altijd en overal kan lezen?
Het tegengeluid zou kunnen proclameren dat het gaat om de tocht naar de inzichten toe. De reis is dus onontbeerlijk. Maar waarom moet die reis dan zo lang duren? Kunnen we niet, net als in Interstellar, het ene wormhole inkruipen en dan via het andere einde er weer uitkomen? Wat boeit mij die hele reis nou?
Op dit moment helemaal niks. Dat heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat ik boos ben. Ik merk het nu ik dit aan het schrijven ben namelijk. In de Celestijnse Belofte (zoals het boek heet) wordt er ook nog al op gehamerd dat toeval niet bestaat, maar dat je wel moet open staan voor die voorbestemde momenten. Damn, je moet dus ook nog zelf iets doen. Je ogen open houden en vervolgens in actie schieten als er iets gebeurd.
Ik moet aan dit alles denken vanwege het meisje op de pont. Zij was in Peru geweest. En ze sms-te me laatst dat ze niet in toeval geloofde. Ik stuurde iets terug. Kreeg geen reactie. Nu ben ik boos. Moet ik dan wachten tot ik haar weer eens op straat tegenkom? Bij toeval? Rot op.
Daarnaast is het naar mijn mening té makkelijk om te zeggen dat toeval niet bestaat. Ik sprak haar niet toevallig aan, dat deed ik omdat ik meer van haar wilde. De mens is niet toevallig in zijn of haar daden, daar ben ik wel van overtuigd. Ik zou overigens helemaal gek worden als ik achter iedere '(on)toevalligheid' meer zou moeten zoeken. Wat zou het betekenen dat ik haar regelmatig op de pont zag? Helemaal niks, ze viel me gewoon op, bleef me bij en daardoor herkende ik haar iedere keer.
Uiteindelijk kwam het aan op tot actie overgaan. De besluiteloosheid doorbreken en er voor gaan, maar wat voor doel heeft het mogen dienen? Ik heb een deel van de reis meegemaakt en er op zich ook wel van genoten, maar als het hier bij blijft had ik het liever niet gedaan.
Misschien een beetje verwarrend, maar het is een wederkerende gedachte verbonden aan het vraagstuk: 'bestaat toeval?' Afgelopen zomer ging ik naar Kroatië en heb me daar door een aantal boeken heen geworsteld en kwam op den duur tot het onvermijdelijke doch pijnlijke punt dat ik al mijn eigen meegenomen literatuur had verslonden. Ik kreeg een boek aangeboden van mijn toenmalige schoonmoeder.
Het boek ging over een man die op reis ging naar Peru en daar achter een manuscript aanging. Hij ging op jacht naar de negen regels die hem een beter mens zouden maken of weet ik veel wat. Het had iets te maken met een verbintenis met de energie die er op de aarde heerste en met een connectie met het goddelijke. Prima. Ik ben daar wel down mee.
Maar waar ik me bij het dichtslaan van het boek al direct mateloos aan irriteerde is het feit dat je voor de tiende, en natuurlijk de allerbelangrijkste regel, een ander boek moet lezen. Ja, goddammit, moet je gewoon nog een boek aanschaffen (of lenen) om dichterbij je eigen verlichting te komen. Waarom niet gewoon de tien regels neerpennen en die in een PDF'je ergens in het openbaar beschikbaar maken, zoals het internet, zodat iedereen ze altijd en overal kan lezen?
Het tegengeluid zou kunnen proclameren dat het gaat om de tocht naar de inzichten toe. De reis is dus onontbeerlijk. Maar waarom moet die reis dan zo lang duren? Kunnen we niet, net als in Interstellar, het ene wormhole inkruipen en dan via het andere einde er weer uitkomen? Wat boeit mij die hele reis nou?
Op dit moment helemaal niks. Dat heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat ik boos ben. Ik merk het nu ik dit aan het schrijven ben namelijk. In de Celestijnse Belofte (zoals het boek heet) wordt er ook nog al op gehamerd dat toeval niet bestaat, maar dat je wel moet open staan voor die voorbestemde momenten. Damn, je moet dus ook nog zelf iets doen. Je ogen open houden en vervolgens in actie schieten als er iets gebeurd.
Ik moet aan dit alles denken vanwege het meisje op de pont. Zij was in Peru geweest. En ze sms-te me laatst dat ze niet in toeval geloofde. Ik stuurde iets terug. Kreeg geen reactie. Nu ben ik boos. Moet ik dan wachten tot ik haar weer eens op straat tegenkom? Bij toeval? Rot op.
Daarnaast is het naar mijn mening té makkelijk om te zeggen dat toeval niet bestaat. Ik sprak haar niet toevallig aan, dat deed ik omdat ik meer van haar wilde. De mens is niet toevallig in zijn of haar daden, daar ben ik wel van overtuigd. Ik zou overigens helemaal gek worden als ik achter iedere '(on)toevalligheid' meer zou moeten zoeken. Wat zou het betekenen dat ik haar regelmatig op de pont zag? Helemaal niks, ze viel me gewoon op, bleef me bij en daardoor herkende ik haar iedere keer.
Uiteindelijk kwam het aan op tot actie overgaan. De besluiteloosheid doorbreken en er voor gaan, maar wat voor doel heeft het mogen dienen? Ik heb een deel van de reis meegemaakt en er op zich ook wel van genoten, maar als het hier bij blijft had ik het liever niet gedaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten