Een zilveren zee van spinnenwebben

Photo courtesy by Job van den Reijen

Vanochtend kwam ik terug bij mijn ouderlijk huis in Zeeuws-Vlaanderen na een nacht doorgezakt te hebben met een aantal vrienden. Door de warme maand die we achter de rug hebben zijn veel insecten niet doodgevroren waar dat normaal wel gebeurd zou zijn. Eén van de gevolgen daarvan zijn een overvloed aan minuscule spinnetjes die weelderig over het platteland heen spinnen.

Het resultaat is een zilverachtige zee van zijden draadjes die meedeinen met de wind en daardoor lijken te golven. Het vliegenvangnet van de geleedpotigen heeft altijd indruk op me gemaakt, zeker wanneer het web dauwdruppels vasthoudt en iedere individuele draad te zien is.

De kleine spinnetjes maken geen webben waarvan de draden individueel te herkennen zijn, maar lijken met zijn allen samen te werken om zo een nog groter geheel te creëren: een transparant deken die de aarde zorgvuldig bedekt en extra glans geeft.

Normaal gezien zou ik nu zoeken naar een analogie en proberen deze zo goed mogelijk te formuleren, maar waar ik vandaag mee bezig was in mijn hoofd lijkt zich er niet voor te lenen. Ik denk bijvoorbeeld niet dat mensen op eenzelfde manier samenwerken en de aanblik van dit natuurlijke mirakel gaf me ook niet een plotseling inzicht in de werking van het universum.

Mijn fantasie liet me niet in de steek, maar sommige dingen zijn op zichzelf al zo mooi dat er geen extra verhaal achter hoeft te zitten. Die zilveren zee straalde een rust uit waar ik niks achter zocht, misschien omdat deze transparant was. Wanneer ik naar de voorkant keek, kon ik namelijk ook de achterkant zien en datgene dat het bedekte.

Zouden sommige mensen ook zo werken? Niet dat je dwars door ze heen kijkt, maar dat je iemand kan leren kennen simpelweg door naar ze te kijken. Dat wanneer je de voorkant ziet ook direct hetgeen te zien krijgt dat er achter ligt. 

Daar op verder gaand: zou het zo zijn dat wanneer ik me open stel, andere mensen om me heen geneigd zijn om hetzelfde te doen? Ik voel me prettiger wanneer ik mezelf kan zijn en ik heb het gevoel dat ik meer mezelf ben wanneer ik open ben naar anderen toe. Zouden zij er ook zo over denken? 

De spinnen maakt het helemaal niets uit wat ik van ze denk of welke vragen ze in me oproepen of wat voor conclusies ik aan hun web verbindt. Zij gaan rustig door waar ze mee bezig waren en bouwen nijverig verder aan hun zilveren zee. Wanneer de wind waait, dansen ze vanzelf mee en misschien moet ik dat ook maar wat meer gaan doen.