Het verband tussen Interstellar en Philae is niet te voorkomen

Het is een historisch moment voor de wetenschap en de ruimtevaart in het bijzonder. De Philaeverkenner die al tien jaar door de ruimte zweeft met de Rosettasonde is gisteren op de komeet 67P/Churyumov/Gerasimenko gelandt. Ook heb ik gisteren de film Interstellar van magiër Christopher Nolan gecheckt en ik kan het niet laten om de verbanden tussen de twee te maken.

Natuurlijk gaan ze beiden over ruimtevaart en over een belangrijke stap die gezet wordt door de mensheid, maar misschien dat het je nog niet helemaal duidelijk is waarom het slagen van de landing van de Philae zo belangrijk is.

NASA heeft zich een tijd terug voorgenomen om tegen 2030 een persoon op Mars neer te zetten. Vrij ambitieus project natuurlijk en alleen haalbaar als de juiste stappen ondernomen worden en men beslagen ten ijs gaat vooraleer bij de voordeur van onze rode zusterplaneet aan te bellen. Eén van die stappen is het verzamelen van data op een komeet die rond de maan heen vliegt.

Dus om het vrijwel onmogelijke te doen – een mens neerzetten op Mars – moet men eerst het schijnbaar onmogelijke doen: een komeet uit orbit trekken en vervolgens rond de maan laten draaien en dáár een stel mensen op neerzetten. Anything that can happen, will happen. Dus, gewoon om dat het kan, zal het ook gebeuren en lukken.

Dat is althans de strekking van Interstellar. Sorry als ik de film nu voor je lijk te spoilen, maar wat ik hier ook neer zal zetten zal nooit afbreuk kunnen doen aan de absolute pracht van de beelden en de kracht van het verhaal.

Waar science-fiction soms gebruik maakt van fantastische doch fantastieloze technologiën en fancy tierelantijntjes die niet echt onderbouwd worden is dat niet het geval bij Interstellar. Christopher Nolan heeft samengewerkt met een wetenschapper, die de regisseur in toom hield, om er voor te zorgen dat het Jerry Bruckheimer-gehalte tot een minimum beperkt blijft.

Dit zorgt er voor dat de film doorspekt is van verschillende lagen die ook daadwerkelijk toegankelijk zijn doordat je niet wordt afgestoten door een overmate aan bullshit. Als kijker heb je dus ook makkelijk toegang tot een soort centrale boodschap die gedestilleerd kan worden uit de drie-uur-durende ruimte-opera.

Ik weet dat je voorzichtig moet zijn met het trekken van voorbarige conclusies, maar Nolan lijkt iets heel duidelijk te willen maken aan de kijker: wij, als mensen, zijn tot alles in staat. En als je ziet hoe meesterlijk de regisseur alles bij elkaar heeft gevoegd, en tegelijkertijd schaamteloos refereert naar zijn eigen voorgaande oeuvre (denk Inception) en ook nog eens eer doet aan de klassiekers waar zijn sci-fi flick op geïnspireerd zijn, dan kun je niet anders dan jezelf bedenken dat de mensheid tot heel bijzondere dingen in staat is.

De inhoud van de film wijkt niet zo ontzettend veel af van het toekomstige plan van NASA, op wat gaten na dan, maar zijn beide gericht op het overleven van de mensheid. Wat daar voor nodig is lijkt Nolan al op een subtiele manier duidelijk te maken en dat is een ongebreidelde overlevingsdrang die gepaard gaat met liefde. Misschien een onconventioneel huwelijk, maar de film maakt duidelijk dat het niet zo is. Checken dus.