Lege ruimte. Waar nu een ziel zit, zal
straks een gat zijn dat gevuld zal worden met service. Roomservice,
customer service, hospitality service, service service service. De
student wordt wederom afgeserveerd en mag het doen met de kruimeltjes
die de hotelgangers van de samenleving kunnen missen.
Binnenkort zal er een tijdperk vergaan
en het gaat me aan het hart dat het Bungehuis straks niet meer in
haar huidige hoedanigheid zal bestaan. Hier liggen herinneringen
begraven die ik naast de fundering van het gebouw heb neergelegd en
wanneer mijn faculteit niet langer meer mijn faculteit is, ben ik een
belangrijk bedevaartsoord kwijt.
Hier heb ik een grote liefde ontdekt,
die van anderen zien opbloeien en mijn passie gevonden. Hier heb ik
lezingen bijgewoond, discussies gehad en mijn stem ontwikkeld. De
laatste tijd zit ik hier weer steeds vaker. Het Bungehuis heeft een
vreemde aantrekkingskracht op mij, want waarom zou ik in die slecht
geventileerde, slecht verlichtte kantine willen zitten die ingericht
is als een McDonalds?
Omdat het een stukje van mij is. Straks
zal er een stukje van mij onvrijwillig afsterven omdat ik dan hier
niet zomaar meer naar binnen kan lopen en kan zwaaien naar de
beveiliger en kan plaats nemen in deze kunstmatige baarmoeder die de
kantine heet.
Daarom ben ik verdrietig en boos. In
mijn hoofd wellen vragen op zoals 'waarom moeten ze juist het
Bungehuis verpatsen?' maar diep van binnen weet ik ook wel dat mijn
faculteit niet het enige slachtoffer is van een nieuwe wind die er
door de UvA waait. De universiteit wordt uitgekleed.
Een rijk, inspirerend gebouw met
karakter wordt ingeleverd zodat toeristen allemaal een deel van de
hospitality experience mee naar huis kunnen nemen of gebruik kunnen
maken van de excellente service die de desbetreffende uitbater te
bieden heeft. Het Bungehuis is dan slechts een lege huls.
Ik kan me er nog wel verder over
opwinden, maar dat heeft niet heel veel zin. Rationeel gezien valt er
misschien ook weinig tegen in te brengen. Het Bungehuis is niet meer
geschikt voor de eisen die er gesteld worden aan de academische
wereld: openheid, transparantie, netwerken en nog meer
verkooppraatjes.
In het Science Park staat dat
natuurlijk voorop: een grote hal waar uiteindelijk overal glazen
wanden aangebracht moesten worden omdat men helemaal gek werd van al
die openheid. Wanneer je beneden staat hoef je maar een oprisping te
krijgen en de onderzoeksmedewerkers op de bovenste verdieping kunnen
het horen.
Geborgenheid, nichés en onlogische
constructies, dat is waar sommige mensen juist bij gedijen. De
openheid die de UvA aanhangt kan juist verstikkend werken, maar nee,
alles moet uniform gemaakt worden en gelijk worden getrokken. 8-8-4,
fusies van kleine studies en het bij elkaar brengen van
universiteitsgebouwen.
Ik geef eerlijk toe dat ik eigenlijk
egoïstisch ben. Mijn gevoel gaat voornamelijk uit naar het gemis dat
ik weldra zal voelen en de achterliggende trend kan me niet zo veel
meer schelen. Ik studeer immers niet meer en ben in het dagelijks
leven met heel andere dingen bezig.
Maar toch, er zal altijd het verlangen
blijven om mijn bedevaartsoord af en toe te bezoeken. Of in ieder
geval de mogelijkheid te hebben om hier binnen te stappen zonder
hospitality of service af te hoeven nemen. Dat zal helaas niet gaan,
dus vaarwel Bungehuis, ik zal altijd van je blijven houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten